Μαρία Λουκά
Από το Μάτι δε θέλω να θυμάμαι το ρημαγμένο από την έφοδο του θανάτου τοπίο που αντικρίσαμε εκείνο το πρωί, την απόκοσμη αίσθηση που σου πάγωνε το αίμα, την επικοινωνιακή φλυαρία του κράτους, το χυδαίο πηγαινέλα στο μπαλάκι των ευθυνών, την ελεεινή πολιτική και μιντιακή εργαλειοποίηση του θρήνου.
Από το Μάτι θέλω να θυμάμαι τους ανθρώπους που δεν είχαν τίποτα κι έτρεξαν να βοηθήσουν αυτούς που έχασαν τα πάντα, χωρίς κάμερες και τυμπανοκρουσίες, χωρίς το γυαλιστερά υποκριτικό ύφος της αφ’ υψηλού φιλανθρωπίας. Την αυθόρμητη αλληλεγγύη των ανθρώπων που έχουν βιώσει τον πόνο, την απώλεια και την καταστροφή και ξέρουν να σκύβουν πάνω από τα ερείπια για να φτιάξουν πάλι θεμέλια. Τη βαθιά κατανόηση που δεν έχει γλώσσα να μιλήσει αλλά έχει βλέμμα, άγγιγμα και πείσμα.
Γιατί οι νεκροί σε όλους τους πολέμους ήταν πάντοτε δικοί μας.
Οι φωτογραφίες είναι του Alexandros Katsis από την ημέρα που οι πρόσφυγες του City Plaza πήγαν στο Μάτι για να συμπαρασταθούν με τα χέρια τους στους ανθρώπους που έψαχναν να γαντζωθούν ξανά από τη ζωή.
*Maria Louka Fb
