Απρόσωπη διάσωση

Ούτε και να πνιγείς, ψυχή μου, δεν σ’ αφήνουν

Κοίτα τους, τρέχουν όλοι, τάχα, να σε σώσουν

Μα εσύ, μη γελαστείς

Ακούς; Μη γελαστείς

Για το νερό που πνίγεσαι διαφιλονικούν

Όχι για σένα

Τρέχουνε, τάχα, «οι ανθρωπιστές»

να σε γλιτώσουν απ’ της θάλασσας το κύμα

μα είναι, ακριβώς, αυτό το κύμα

που ζητούν να διαφεντέψουν

κι εσύ εκεί δεν έχεις θέση

Και αν πνιγείς αδιάφορο τους είναι

αρκεί να μη σε σώσουνε οι άλλοι

κι έχουν να λένε έπειτα το κύμα ήταν δικό τους

Τώρα, αν κάποιος από τους θεούς ή τους αγγέλους

-για ανεξιχνίαστους δικούς του λόγους-

ή μόνη τελικά η υπεράνθρωπη αντοχή σου

τη διάσωσή σου επιτρέψει

να είσαι έτοιμη, ψυχή μου

Δε θα κρατήσει η χαρά

-ποτέ της δεν κρατάει παρά ελάχιστα

Σε στρατόπεδα συγκέντρωσης

ψυχών θε να σε κλείσουν

Και μην ανησυχείς

βγαίνουν σ’ όλα τα χρώματα, όλα τα γούστα

να καλύπτουν

Άλλωστε το ζητούμενο δεν είναι ο θάνατός σου

-όπως και στην επίθεση με βιτριόλι-

ζητούμενο μοναδικό τους είναι

το ανθρώπινό σου πρόσωπο να χάσεις

Ωραία διάσωση, μα την αλήθεια!

*και μη θαρρείς πως στην ξηρά είναι καλύτερα, και πάρεις δρόμο στεριανό και μονοπάτι. Στη Δράμα ανθρώπινα κορμιά γίνονται ράγες να περνούν τα τρένα και στην Καβάλα στόχος για τα όπλα, στον Έβρο ξέρεις…

Κράτα τα μάτια σου ανοιχτά, ψυχή, υπάρχουν πάντα κάποιοι άνθρωποι ανάμεσά τους -είναι πολλοί μα είναι φοβισμένοι καθένας το δικό του «κύμα» να παλεύει, δεν ξέρουν ποιον να εμπιστευτούν και πώς το πρόσωπό τους φυλάξουν- κράτα τα μάτια σου ανοιχτά να τους διακρίνεις…