Απομυθοποίηση

Η πραγματικότητα ήταν ζόρικο θηλυκό. Δεν μάσαγε με τίποτα. Όσο και να την κολάκευες, όσο και να την κανάκευες, αυτή τον χαβά της. Απολύτως αδιάλλακτη, κάθετα άτεγκτη, κυνικά ανάλγητη, εντελώς ανυποχώρητη, ολοκληρωτικά ανέραστη. Όλα αυτά μέχρι τη μέρα που συνάντησε τον Μύθο. Μπήκε αυτός με τον αέρα και τη φόρα του κατακτητή, του κοσμογυρισμένου, του πολύπειρου, του εραστή.

Τι να σου κάνει κι η πραγματικότητα και πώς ν’ αντισταθεί σε τέτοια γοητεία; Έπεσε τ’ ανάσκελα κι αφέθηκε να την κουρσέψει. Δεν ήταν συνουσία ό,τι  συνέβη μεταξύ τους. Αλλού κεφάλια, αλλού χέρια, αλλού πόδια. Οδύνη και ηδονή ένα αξεδιάλυτο χαρμάνι. Χαρά και λύπη σαν φρουτόκρεμα. Την πήρε και τη σήκωσε, την κακομοίρα. Ετούτος ήταν άλλα πράμα. Σιγά να μην τον άφηνε.

Του πέρασε άλυσο στο πόδι σαν έπεσε απ’ τον έρωτα αποκαμωμένος. Τ’ άλλο πρωί δουλειά του βρήκε. Του έμαθε την κάρτα να χτυπάει. Να υπομένει. Να σωπαίνει.

Παρηγοριά καμιά κοντά της. Αφέθηκε να τον συντρίψει, ο κακομοίρης, κι όλες τις ιστορίες και τα ωραία παραμύθια του να κάψει.