Αξιοποιήσιμοι και αναξιόπιστοι

Διάβαζα σήμερα τους τίτλους των ειδήσεων. Ένας ανέφερε επί λέξει: «Οι Τούρκοι αξιοποιούν Αριστερά και ΜΚΟ». Η είδηση έχει να κάνει με τους πρόσφυγες της περίφημης νησίδας του Έβρου (εκείνης που κανένας δεν τη θέλει, μολονότι για άλλες έχει χυθεί και αίμα, αλλά το θέμα μου δεν είναι αυτό).

Αξιοποιούν λοιπόν οι Τούρκοι -σύμφωνα με την «είδηση»- Αριστερά και ΜΚΟ. Και λέω γιατί; Μόνο η Αριστερά και οι ΜΚΟ  έχουν στις τάξεις τους ανθρώπους σ’ αυτήν την επικράτεια;  Άλλοι δεν έμειναν;

Κοιτάζω έπειτα και στο λεξικό. Το ρήμα αξιοποιώ (λέω, μήπως έχω ξεχάσει και αυτά που νόμιζα πως ήξερα) ερμηνεύεται ως εξής: χρησιμοποιώ κάτι ή κάποιον εκμεταλλευόμενος ό,τι θετικό έχει να προσφέρει.  

Εποίησε λοιπόν αξίους η Τουρκία όσους ενδιαφέρθηκαν για τους συν-ανθρώπους τους σ’ εκείνη την νησίδα του Έβρου (χωρίς να ενδιαφέρονται για στίγματα και συντεταγμένες, χωρίς να ζητήσουν υπερηχογράφημα για την εγκυμονούσα ή ανάλυση του δηλητήριου του σκορπιού στο σώμα του παιδιού ή ληξιαρχική πράξη γεννήσεως και ονοματοδοσίας βεβαίωση) και λέω όσους γιατί, εσχάτως, μου έχει χαλάσει το «αριστερόμετρο», όσον αφορά δε τις ΜΚΟ είμαι από αυτούς οι οποίοι μη κρατική οργάνωση θεωρούν αυτή την ίδια την  ανθρώπινη κοινωνία, όταν δεν ασκεί «κράτος», δηλαδή ωμή και οργανωμένη βία εναντίον των μελών της που δεν είναι παρά άλλοι άνθρωποι (το club δεν είναι κλειστό και ελιτίστικο, όπως, ίσως, κάποιοι το οραματίζονται, αλλά ορθάνοιχτο).

Αν είναι να χάσουμε την ανθρωπιά μας, να ξεχάσουμε ό,τι θετικό υπάρχει ακόμα μέσα μας, και να αφυπνίσουμε ό,τι αρνητικό, αποκτηνωνόμενοι, για να μην μας «αξιοποιήσουν» οι εκάστοτε Τούρκοι (και εδώ αναφέρομαι σαφώς όχι στην (τουρκική) ανθρώπινη κοινωνία, αλλά στο «κράτος», με την έννοια που δόθηκε δυο αράδες παραπάνω) τι κάνουμε; Τι στο καλό είμαστε; Πώς μπορούμε να κοιτάξουμε στα μάτια εκείνον που ζητά βοήθεια; Πώς μπορούμε να αντέξουμε τη θέα της μορφής μας στον καθρέφτη; Αν  για να μη μας «αξιοποιήσουν» πρέπει να γίνουμε «αναξιόπιστοι» στην ίδια μας τη φύση;

Επομένως, ευτυχώς που υπάρχουν και μερικοί οι οποίοι δεν βλέπουν κανένα δίλημμα σε τέτοιες περιπτώσεις, που, δυστυχώς, ολοένα και αυξάνονται στον αριθμό αλλά και στην ένταση. Ας τους «αξιοποιήσουν» όποιοι θέλουν, όπως θέλουν αρκεί να είναι άξιοι να αντικρύσουν το απέναντι πρόσωπο (του Άλλου που χρειάζεται βοήθεια ή το δικό τους το ίδιο τις ώρες της αυτοκρισίας) χωρίς να χαμηλώσουνε το βλέμμα από ντροπή.

Τώρα, αν πρέπει κάπου να καταλήξουν ετούτες οι σκέψεις, ας καταλήξουν σε μία μόνο λέξη.

ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Και το μόνο ζήτημα είναι να μη φτάσουμε στο σημείο να χρειαζόμαστε λεξικό για να δούμε τη σημασία της.