Αντιγόνη Κάποια (1953-1973)

Κάθε χρόνο, τούτες τις μέρες, διασχίζω το Ζάππειο και μέσω της Βασιλίσσης Όλγας, παρέα με ένα τσούρμο γυφτάκια, φθάνω στο Μετς για να επισκεφθώ το Α’ Νεκροταφείο Αθηνών, κι εκεί –μες στην ιερή σιγή του τόπου- βλέπω τον Γιαννούλη Χαλεπά, άρτι απολυθέντα του ψυχιατρικού ασύλου και μισότρελο από τη μάνα του, να μαζεύει από κάτω τις ημιθανείς γόπες για να φουμάρει λίγο καπνό, ενώ με τη σμίλη στο χέρι επιχειρεί να μνημειώσει στο μάρμαρο, στον πηλό ή στον γύψο ένα παλικάρι που περιποιείται, γεμάτο χάρη και διακριτικότητα, τον παραδίπλα τάφο κάποιας Αντιγόνης (1953-1973). Ένας Άγγελος με φτερούγες στους ώμους, ένας Διομήδης με μια αδέσποτη τρύπα στο μέτωπο ή ένας τυφλός Οιδίποδας που κάθε Νοέμβρη επιστρέφει στο κτήριο της Πατησίων –υποβασταζόμενος πάντα από κάποιο γυφτάκι- για να σκουπίσει με την παλάμη του τα κόκκινα από τα δακρυγόνα μάτια της αγαπημένης του.