Ανισότητες...

Η ανθρωπότητα, ως έννοια, είναι μια τεράστια γενίκευση, καθώς περιλαμβάνει τους νέους και τους γέρους, τους πλούσιους και τους φτωχούς, τους πρόσφυγες, τους μετανάστες, τους άστεγους και τους έχοντες σπίτι, τον εργοστασιάρχη που είναι «ασφαλισμένος» στη βίλα-μπούνκερ του και στους παντελώς απροστάτευτους εργάτες του, τους εργαζόμενους που παστώνονται στα μέσα μαζικής μεταφοράς, τους φτωχούς των μεγαλουπόλεων που ζουν στο ίδιο δωμάτιο, με μια κοινόχρηστη τουαλέτα και μια κοινή κουζίνα, τους άστεγους.

Αυτούς που έχουν λεφτά και πηγαίνουν στις ιδιωτικές κλινικές κι αυτούς που περιμένουν να πεθάνει κάποιος σε ΜΕΘ για να μπουν αυτοί. Αν προλάβουν… Ανισότητα και στο χρόνο… και στην ηλικία… Επιλογή των πιο νέων… ρατσισμός κατά των ηλικιωμένων.

Η «πανδημία ανισότητας» δεν προέκυψε από τον covid-19, υπήρχε! Είναι αποτέλεσμα του καπιταλιστικού συστήματος και όχι ενός τυχαίου -πλην προβλέψιμου- γεγονότος, ενός ιού.

Η καθηγήτρια του πανεπιστημίου του Κεντ, Αλμπένα Αζμάνοβα έλεγε πως «Είναι λάθος να επικεντρωνόμαστε στις ανισότητες» και στη μεγαλύτερη φορολογία των πλούσιων, το θέμα «είναι η ασφάλεια»!

Ο Ρεμπώ θα απαντούσε στην καθηγήτρια:

«Εμπρός! Στον ζυγό. Υποταγή, ερημιά, πλήξη και θυμός. Ακούω, τίνος να γίνω μισθοφόρος; Ποιο κτήνος να λατρέψω; Πείτε μου, ποιο εικόνισμα να καταστρέψω; Τίνος να ραγίσω την καρδιά; Από ποιο ψέμα να πιαστώ; Πάνω σε ποιο αίμα να πατήσω;»

Υπομονή «να περάσει ο ψεύτικος καιρός», ψιθυρίζει η ηλικιωμένη γυναίκα στο διπλανό κάθισμα του μετρό. Αλλά ο καιρός περνά και περνά. Και είναι πάντα «ψεύτικος»…

Και θα είναι ψεύτικος όσο θα υπομένουμε σκιαγμένοι κι άπραγοι… καταλήγοντας να ψηφίζουμε "δημοκρατικά" τα κτήνη που μας κατασπαράζουν…