Ανέκδοτα ή μαλαματένια λόγια

Επειδή με το χιούμορ μπορείς να τα πεις όλα, ακόμα και την αλήθεια, θα ήθελα να πω ότι το τελευταίο κατόρθωμα του Παύλου Πολάκη μου θύμισε το παλιό ανέκδοτο με το μετρό της Μόσχας.

Εκείνο με του Σοβιετικούς που ξεναγούν αντιπροσωπεία Αμερικάνων στο υπέροχο μετρό της Μόσχας και αφού τους εντυπωσιάζουν με τα επιτεύγματα της επανάστασης σημειώνουν πως οι συρμοί περνούν με απόλυτη ακρίβεια κάθε 1 λεπτό και 16 ½ δευτερόλεπτα.  Περιμένουν λοιπόν, αλλά συρμός πουθενά. Ύστερα από καμιά εικοσαριά λεπτά, ρωτάει διστακτικά ένας Αμερικανός: «Ο συρμός γιατί δεν περνάει;» Οπότε έξαλλος ο επικεφαλής κομισάριος των Σοβιετικών του απαντάει ουρλιάζοντας: «Μιλάτε εσείς! Εσείς που λιντσάρετε τους μαύρους;»

Θέλω να πω ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα με την χρήση διαφόρων τρόπων στην άσκηση της πολιτικής. Ούτε με την υπερπήδηση της τυπικής πολιτικής ευγένειας, ούτε με τον λίβελο, ούτε με την παράβαση κανόνων διαλόγου που στην ουσία είναι κανόνες παράλληλων μονολόγων εν πολλοίς επιβεβλημένων, ακριβώς για να μην παράγεται πολιτικό αποτέλεσμα. Αυτό είναι το ζητούμενο άλλωστε: η παραγωγή πολιτικής και μάλιστα αριστερής πολιτικής προς όφελος των πολλών.

Το να πετάς όμως μια κουφή παραβατικότητα ευωχίας στα μούτρα αυτών των πολλών, που βρίσκονται μεταξύ σφύρας και άκμονος, που οδοιπορούν διάποροι ανάμεσα στα Καυδιανά δίκρανα, που συνθλίβονται ανάμεσα στην εργασιακή ανασφάλεια και την οικονομική απελπισία, στην ανεργία και την υποταγή, που παραληρούν ανάμεσα στον πανικό και τον τρόμο ενώ οι ψυχικές διαταραχές αυξάνονται αλματωδώς, αναρωτιέμαι τι είδους πολιτική παράγει και ποια «αλλαγή παραδείγματος».

Νομίζω, δηλαδή, ότι το να επιδεικνύεις ένα τεράστιο Εγώ, τον υπερβολικό εαυτό σου, παραφουσκωμένο από νταηλίκι, επειδή ας πούμε, ο Κικίλιας είναι καραγκιόζης (να εξηγούμαστε: τη νοοτροπία της προβολικής συμπεριφοράς περιγράφω, όχι τα αφορμιστικά πρόσωπα), ή επειδή ο Γεωργιάδης τα έκανε ρημαδιό με τη Novartis, ή επειδή ο Μητσοτάκης είναι αρχιψεύταρος και να θεωρείς ότι έτσι κάνεις πολιτική και μάλιστα λεβέντικη, ή αντάρτικη, ή εγερσίθυμη, τότε μάλλον ο Παύλος Πολάκης πόρρω απέχει από την πραγματικότητα. Αυτό ούτε είναι ούτε παράγει πολιτική. Αυτό είναι και παράγει ανέκδοτα. Και μάλιστα από εκείνα τα αποτυχημένα που δεν γελάει κανένας. Ούτε κι εγώ γελώ. Ίσως επειδή δεν «είμαι μάγκας και νταής». Μην έρχεσαι λοιπόν «να με δικάσεις πάλι με μαρτύρια/ και σαν κακούργο να με τιμωρείς». Μαλαματένια λόγια έχουμε ανάγκη. Δηλαδή λόγια που πιάνουν τόπο και γίνονται πράξη. Αυτό είναι πολιτική της Αριστεράς.

Αυτή είναι η δύναμη εναντίον της βίας.