Ανάσα μας η ποίηση της εξέγερσης

«Δεν μπορώ να αναπνεύσω»!

Το λένε οι Αφροαμερικανοί κάτω από το γόνατο του συστημικού ρατσισμού και της κρατικής βίας, το λένε οι πρόσφυγες κάτω από το νερό της Μεσογείου, το λένε οι χωρίς προστασία και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη φτωχοί που ο covid-19 τους τσακίζει τα πνευμόνια, το λένε οι άνεργοι και τα μαύρα παιδιά στα ορυχεία κολτανίου της Αφρικής…

«Δεν μπορώ να αναπνεύσω» λένε και τα κάτισχνα παιδιά της Υεμένης, τα παιδιά-σκλάβοι στους λάκκους της Λιβύης και στις ραπτομηχανές του Μπαγκλαντές και του Ζάρα, το λένε οι αυτόχθονες στην Βραζιλία, στην Κολομβία, στη Βολιβία που δολοφονούνται κάθε μέρα από τους Μπολσονάρου…

«Δεν μπορώ να αναπνεύσω», λένε οι γυναίκες της Χιλής, λέει όλος ο κόσμος…

«Δεν μπορώ να αναπνεύσω».

Η κραυγή γίνεται εξέγερση

Εξέγερση παντού, εξέγερση σε όλα και για όλα.

Εξαναστάσεις πληθυντικές, τόσες όσες και οι ερωτήσεις, όσες και τα χρώματα, όσες και οι κραυγές.

Πολύμορφες αντιστάσεις που αναζητούν κάτι για να τις ενώσει, μια καινούργια ιδέα της νεωτερικότητας, μια νέα, ουμανιστική ιδέα της προόδου και του τρόπου άσκησης της πολιτικής, μια νέα αφήγηση που δεν θα είναι της εξουσίας και των ελίτ,

μια αφήγηση, που θα λέει ότι «Δεν είναι δικό μας το σπίτι του πόνου και της δυστυχίας. Μας το παρέστησε έτσι αυτός που μας κλέβει και μας εξαπατά... δεν είναι δική μας η γη του θανάτου και της αγωνίας. Δεν είναι δικός μας ο δρόμος του πολέμου… Δεν είναι δικά μας το άδειο χώμα και ο κούφιος ουρανός».  

«Όπλο μας οι Λέξεις» (Our Word is Our Weapon) έγραφε ο υποδιοικητής Γκαλεάνο(πρώην Μάρκος). Ανάσα μας οι λέξεις, όπλο μας η ποίηση λέμε εμείς.

Εφ’ όπλου ποίηση, λοιπόν. 

*Για τον Τσε Γκεβάρα