Αν οι άνθρωποι...

Αν οι άνθρωποι μόνο μπορούσαν. Αν οι άνθρωποι μόνο μπορούσαν απλά γενναία να ζουν. Αν οι άνθρωποι μπορούσαν να μη σκουπίζουν τα χείλη τους όταν τρώνε παγωτό, ν' αφήνουν το ζουμί απ' το καρπούζι να τρέχει πάνω στα ρούχα τους, να κάνουν φούσκες με τις τσίχλες τους, να τις αφήνουν να σκάνε στο πρόσωπό τους, να χοροπηδούν στους δρόμους σφυρίζοντας έναν αγαπημένο ρυθμό, να χορεύουν στη βροχή, να γελούν με τα αστεία των παιδιών και να παίζουν μαζί τους κρυφτό, να κάνουν ζαβολιές και να "κλέβουν", ν' αγγίζουν, έτσι, χωρίς λόγο, τα πρόσωπα των άλλων, να ξεκαρδίζονται στα γέλια, να μπαίνουν στα λεωφορεία λέγοντας σε όλους καλημέρα, να ανοίγουν τις πόρτες στο πέρασμά τους για να μπουν κι οι άλλοι, να μπουν κι οι άλλοι, τι μαγεία, να μπουν κι οι άλλοι, να σκάνε άξαφνα φιλιά σ' έναν διαβάτη λέγοντας "καλό σου απόγευμα", "καλό απόγευμα και σε σένα", να ρίχνουν μια κουβέρτα πάνω σ' έναν άστεγο μια κρύα νύχτα, να βοηθούν έναν άνθρωπο σε καρότσι να διασχίσει μια διάβαση, να γίνονται τα πόδια του, τα χέρια του, να αγοράζουν ένα γλυκό σ' έναν τοξικοεξαρτημένο να γλυκαθούν οι μοναξιές, να χαζεύουν στους σταθμούς τα τρένα που περνούν ακούγοντας «προσοχή στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας», ταξιδεύοντας με το νου σε χώρες μαγικές, να γίνονται νεράιδες και ξωτικά που σκορπούν ονειρόσκονες για τις ελπίδες των άλλων, να διαβάζουν παραμύθια πριν πέσουν για ύπνο, να λένε παραμύθια στους μικρούς, να φτιάχνουν παραμύθια, να τρέχουν πάνω στα μουράγια για την πιο μακρινή βουτιά, πλατς, «κύμα που σηκώθηκε, κοίτα που έφτασα», να φοράνε μάσκες κι αναπνευστήρες και να γελούν, να χαζεύουν τους βυθούς, να βάζουν στ' αυτί τους ένα κοχύλι ν' ακούσουν τα μυστικά της θάλασσας, να μαζεύουν χρωματιστά γυαλάκια, να κόβουν μαργαρίτες και να τις μαδάνε, «μ' αγαπάει, δεν μ' αγαπάει», να γράφουν ποιήματα, στιχάκια πάνω σε χαρτάκια, σε αποκόμματα εφημερίδας και να τα χαρίζουν στον πρώτο που συναντούν, να κοκκινίζουν τα μάγουλά τους, να χαμηλώνουν τα μάτια κι ύστερα τις κόρες των ματιών των άλλων ν' ανταμώνουν, να κοιτάζονται, να αγαπιούνται, ν' αγαπούν, να ερωτεύονται, να δίνονται, να παραδίνονται, να ποθούν, να πιστεύουν στην ομορφιά, αν οι άνθρωποι μπορούσαν να θυμηθούν το παιδί που ήταν κάποτε, ω, όμορφη μου τρυφερότητα, ω, καλέ μου κόσμε, τι όμορφος θα μπορούσες να 'σαι, θαρρώ. Πόσο απλός κι όμορφος, όμορφέ μου, όμορφέ μου κόσμε…