Αλληλεγγύη στον Βασίλη Δημάκη

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Ελλάδα / 25.03.22 ]

«Ήθελες και να καταγγείλεις ε;», του φώναξαν και του τσάκισαν τα πλευρά. Ο Βασίλης Δημάκης είναι βαριά τραυματισμένος και οι συστημικοί γραφιάδες, οι μίσθαρνοι κοινωνικοί διαμεσολαβητές, οι διαπρύσιοι υποστηρικτές των νατοϊκών βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία, οι διανοουμενίζοντες πίθηκοι που μας κουνούσαν το δάχτυλο κατηγορώντας μας για αντιαμερικανισμό, αυτοί που τώρα οιμώζουν για τη συναυλία ειρήνης κατά της εισβολής στην Ουκρανία, δεν έχουν μια κουβέντα να πουν για την άγρια παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, για την βαρβαρότητα του κράτους και της κυβέρνησής τους.

Το «Ήθελες και να καταγγείλεις ε;» ηχεί σαν πυροβολισμός στην καρδιά της δημοκρατίας, είναι το τσιμέντωμα της ρωγμής στον θεσμικό αυταρχισμό, που δημιούργησε ο Βασίλης Δημάκης. Οι χρονοφύλακες και οι χωροφύλακες ξέρουν ότι το κριτικό Πνεύμα μπορεί να σωθεί μόνο ανάμεσα στις ρωγμές. Γι’ αυτό φροντίζουν να τις εξαλείψουν. Ο ατομάνθρωπος του money-theisme που προτείνουν, δεν επιδέχεται ούτε μία σκιά αμφισβήτησης.

Μας επιβάλουν ως πρότυπο τον homo mente captus (τον παράφρονα άνθρωπο), αυτόν που επιχειρεί να λύσει το αίνιγμα των επιλογών του με ξυλοδαρμούς, διαπομπεύσεις και βομβαρδισμούς. Η δυνατότητα μιας Ποίησης του Κόσμου λειώνεται κάτω από τους πυραύλους, τα κλομπς και τους φόνους, πραγματικούς και συμβολικούς. Πλέον πορευόμαστε «τυφλοί» χωρίς σημείο αναφοράς, κατευθείαν στο τίποτα, χωρίς καν την κραυγή του τέλους.

«Λένε, έγραφε ο Σαραμάγκου, πως μισεί κανείς τον άλλο μόνο όταν μισεί τον εαυτό του, το χειρότερο όμως απ’ όλα τα μίση είναι αυτό που βαραίνει όταν δεν μπορείς ν’ αντέξεις την ομοιότητα του άλλου…». Το μίσος των ομοίων βιώνουμε σήμερα σε όλη του την αγριότητα. Ο άνθρωπος συνεχίζει την ιστορία του εσωτερικού μαρασμού, των συνεχών μεταμορφώσεων, από σκουλήκι σε πεταλούδα, από ανόργανος σε οργανικό, από σαλιγκάρι σε χρυσαλίδα. Κάποιες φορές, όμως, όταν η αντίδραση στο μαρασμό εξωτερικεύεται, τότε η μεγάλη οργή των πράων οδηγεί στις μεγάλες αλλαγές. Αυτό ας γίνει χωρίς να χρειαστεί μία Ιφιγένεια… χωρίς να σκοτώσουν τον Δημάκη.

Αλληλεγγύη στον Βασίλη Δημάκη...