Αλεύρι και προζύμι

 Η γιαγιά μου από τη Νάξο. Τα καλοκαίρια που επισκεπτόμουν το νησί στο ξύλινο φουρναριό της αξημέρωτα ακόμα. Εκεί την έβρισκα όταν τα δαιμόνια της εφηβείας τρύπωναν στο κορμί και το μυαλό μου και δεν μ’ άφηναν να κλείσω μάτι, με ανασκουμπωτά χέρια να ζυμώνει. Σαββάτο, η προγραμματισμένη μέρα παρασκευής του άρτου για ολόκληρη τη βδομάδα. Από εκείνη έμαθα πως το καλοκαίρι είναι η πιο κατάλληλη εποχή για να πιάσουμε προζύμι.Και σημασία έχει πάντα το άλεσμα των σπόρων με τον χειρόμυλο. Ας σημειώσω εδώ πως ανανέωνε το προζύμι με άγιασμα δυο φορές τον χρόνο και κάθε φορά, περιέργως ξανανιωμένη, έκανε το σημείο του σταυρού πάνω από τα πλαστά μόλις τέλειωνε το πλάσιμό τους.

Και τώρα που μεγάλωσα πολύ και τη σοφία των ουρανών κυνηγώ, διαβάζω και διαβάζω βιβλία ποταμούς, μα εκείνη τη γλύκα του ψωμιού από τη Νάξο δεν τη βρίσκω πουθενά. Ίσως να φταίει η μαγιά που έγινε κι αυτή βιομηχανικό προϊόν και η ζύμη δεν φουσκώνει και το ψωμί ταχέως μπαγιατεύει. Ίσως να φταίει η τεχνίτισσα γιαγιά που με την αγάπη και την εμπειρία της με είχε καλομάθει.

Έτσι εξηγείται γιατί –πεινασμένος πάντα- καρβέλια από την πινακωτή της γιαγιάς μου ονειρεύομαι.