Ακούω το κορίτσι από το Αφγανιστάν: «Έι κόσμε, σε νοιάζει τι συμβαίνει εδώ; Έχουμε σημασία για εσάς; Μας βλέπετε;…». Χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, στην Ήπειρο, κάτω από τον αρχαίο πλάτανο της Βίτσας, ακούω το ξενοφοβικό παραλήρημα: «Οι Αφγανοί θα μας εξαφανίσουν». Ένα τείχος στα σύνορα κι ένα τείχος στα μυαλά. Οι άνθρωποι δεν πρέπει να συναντηθούν, δεν πρέπει να καταλάβουν ότι οι Ταλιμπάν είναι δημιούργημα των Δυτικών. Γι’ αυτό οι φυγάδες της Καμπούλ, τα θύματα των Ταλιμπάν, οι απελπισμένοι ικέτες, παρουσιάζονται εδώ ως θύτες και εισβολείς! Κυνηγημένοι, ξεριζωμένοι από τα σπίτια τους, διωγμένοι παντού.
«Σίγουρα θα πεθάνω. Έχω λόγους να το πιστεύω», λέει το κορίτσι από την Καμπούλ. Αλλά η κραυγή της είναι αδύνατο να διαπεράσει τον εθνικιστικό παροξυσμό και την ελεφαντιασμένη ψυχή του φανατικού της Βίτσας.
«Έι κόσμο, σε νοιάζει τι συμβαίνει εδώ;», ξαναφωνάζει το έρημο κορίτσι.
Ακούει κανείς;
