Αδιανόητη ύβρις...

Δεν μπορώ να πεθαίνουν παιδιά. Γκρεμίζεται το είναι μου. Και μου είναι αδιανόητο να βλέπω ανθρώπους να πολιτικολογούν όταν εκτυλίσσεται τέτοια τραγωδία μπροστά στα μάτια μας. Δηλαδή, μαθαίνεις ότι 26 άνθρωποι πέθαναν αγκαλιασμένοι σε ένα χωράφι –μανάδες και παιδιά–, φαντάζεσαι τις κραυγές τους, την απόγνωσή τους, και η αγωνία σου είναι να υπερασπιστείς την όποια κομματική σου ή ιδεολογική σου ταυτότητα; Είμαστε στα συγκαλά μας;

Αδιανόητη ύβρις. Μόνη μας ελπίδα αυτοί που ανοίγουν τα σπίτια τους, τα ιατρεία τους, τα μαγαζιά τους, οι γιατροί και οι νοσηλευτές που υποδέχονται τους τραυματίες, αυτοί που παλεύουν με τις φλόγες, αυτοί που ζουν τον εφιάλτη και βρίσκουν τη δύναμη να πουν μερικά λόγια παρηγοριάς, να περιγράψουν τι ζουν, μπας και ξυπνήσουμε οι υπόλοιποι.