Όταν ρίχνουν στη φωτιά την πολιτική αξιοπρέπεια

Πολλές φορές μιλάμε για το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς και δικαίως. Από την πολλή επανάληψη όμως (και την πολλή συνάφεια) κινδυνεύει αυτός ο προσδιορισμός να μείνει κέλυφος που θα αντηχεί το κενό του. Ή αλλιώς ένα πουκάμισο αδειανό που θα κυματίζει όπως φυσάει ο άνεμος του καιρού και ο άνεμος της καραντίνας από τις ιδέες και την στάση της Αριστεράς μέσα στον καιρό, μαζί με τις απαιτήσεις που αναπόφευκτα προκύπτουν.

Επειδή το ηθικό πλεονέκτημα δεν είναι ούτε γενικό, ούτε αόριστο, ούτε απεριόριστο. Και προπαντός δεν πέφτει από τον ουρανό. Αναβλύζει με κόπο και καημό (όσο κι αν θεωρείται ξεπερασμένη η λέξη καημός), από το ήθος των ανθρώπων της Αριστεράς. Από την κατακτημένη με θυσίες αλήθεια του που υποβάλει μια ορισμένη στάση ζωής. Με το ήθος αυτών των ανθρώπων έφτασε η Αριστερά μέχρι εδώ. Μ’ αυτό το πλεονέκτημα που κατακτήθηκε μέσα σε δυστοπίες και δυσπλασίες της ιστορίας. Και από αυτό το ήθος προκύπτει η υψηλού επιπέδου  πολιτική αξιοπρέπεια που χαρακτηρίζει την Αριστερά. Πολλά μπορεί να της αρνηθεί κανείς αλλά όχι την πολιτική αξιοπρέπεια των ανθρώπων της.

Κι αυτό είναι κάτι που η σημερινή κυβέρνηση οφείλει να μην ξεχνά. Όχι μόνο ως οφειλή (που αναμφισβήτητα υπάρχει) προς εκείνους που μάτωσαν (κυριολεκτικά και μεταφορικά) για να έρθει η Αριστερά στη θέση που βρίσκεται. Κυρίως θα πρέπει  να μην ξεχνά ότι η πολιτική αξιοπρέπεια των ανθρώπων από τους οποίους προέρχεται, είναι η εδραία βάση για να σταθεί στα πόδια του, το περίφημο ηθικό πλεονέκτημα. Και ότι κάθε φορά που πληγώνεται η πολιτική αξιοπρέπεια των Αριστερών, τρίζει το οικοδόμημα του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς.

Γιατί η πολιτική αξιοπρέπεια είναι καμωμένη από δύσκολα (και δύστροπα) υλικά. Πληρωμένα με τεράστιο κόσμο αφιερωματικής ζωής. Που κατατέθηκε με σεμνότητα και περηφάνεια στα πόδια της λέαινας ιστορίας και μιας αδηφάγου μητριάς πατρίδας. Χωρίς καν υποψία υλικής ανταπόδοσης. Είναι σέμνυμα και εγκαύχημα αυτή η πολιτική αξιοπρέπεια και ταυτόχρονα θεμέλιος λίθος για να μπορέσει η Αριστερά να αντέξει το βάρος της καινούργιας της περιπέτειας. Μιας περιπέτειας που χρειάζεται και την παραμικρή ικμάδα των δυνάμεών της για να τα βγάλει πέρα. Ως Αριστερά εννοείται. Όχι ως ρόλος υπόκρισης.

Με άλλα λόγια, πετυχημένη κυβέρνηση της Αριστεράς με πολιτικά αναξιοπρεπείς Αριστερούς είναι αντίφαση και εν τοις όροις και εν τοις πράγμασι. Δεν νοείται, πως το λένε. Και αυτό πρώτοι από όλους το γνωρίζουν οι ίδιοι οι Αριστεροί. Κυρίως εκείνοι που δεν σκιάχτηκαν από τα νέα δεδομένα, που δεν αναχώρησαν, αλλά έβαλαν στη φωτιά την πολιτική τους αξιοπρέπεια.

Ας μην παίζει, λοιπόν, με τη φωτιά η Κυβέρνηση. Δεν είναι απειλή. Είναι οδύνη.