Η Διεθνής Αμνηστία κατηγορεί τις ΗΠΑ για πιθανό έγκλημα πολέμου καθώς βομβάρδισε φυλακή της Υεμένης σκοτώνοντας 60 κρατούμενους Αφρικανούς μετανάστες. Όμως το ίδιο δεν κάνει ο Τραμπ στην Βενεζουέλα όπου βομβαρδίζει πλοιάρια σκοτώνοντας ανθρώπους με την δικαιολογία της διακίνησης ναρκωτικών χωρίς καμία απόδειξη γι’ αυτό;
Δεν εκβιάζει με την αμερικανική βοήθεια, απειλώντας την Αργεντινή με οικονομική ασφυξία σε περίπτωση εκλογικής ήττας του Χαβιέρ Μιλέι (τα ΜΜΕ μιλούν για την επιτυχία του ακροδεξιού Μιλέι αλλά κουβέντα για τον εκβιασμό); Δεν σχεδιάζει πραξικοπήματα εναντίον μη φιλικών κυβερνήσεων, όπως της Βενεζουέλας, εξουσιοδοτώντας την Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (CIA) να ανατρέψει τον Πρόεδρο Νικολάς Μαδούρο;
Κι όμως ο Ντόναλντ Τραμπ έχει την απαίτηση να του δοθεί το Νόμπελ Ειρήνης. Γι’ αυτό και το σόου στο Ισραηλινό Κοινοβούλιο (Κνεσέτ) για την δήθεν εκεχειρία στη Γάζα. Αλλά ο Τραμπ όπως σημειώνει το editorial της Le Monde Diplomatique* δεν ζητάει κάτι παραπάνω από αυτό που έλαβαν ήδη οι προκάτοχοί του.
Ο πρόεδρος Θ. Ρούσβελτ που θεωρούσε τη Λατινική Αμερική «αυλή» των Ηνωμένων Πολιτειών, με την παραμικρή απειλή των αμερικανικών συμφερόντων, έστελνε τους πεζοναύτες του - στην Ονδούρα, τη Δομινικανή Δημοκρατία ή την Κούβα. Το 1903, η Ουάσιγκτον υποστήριξε ένα αποσχιστικό κίνημα στον Παναμά, τότε επαρχία της Κολομβίας, για να εξασφαλίσει τον έλεγχο της μελλοντικής διώρυγας. Τρία χρόνια αργότερα, ο Ρούσβελτ έλαβε το Νόμπελ Ειρήνης για την διαμεσολάβησή του στη ρωσο-ιαπωνική σύγκρουση.
Ο στρατηγός Τζορτζ Μάρσαλ, που ως αρχηγός του Επιτελείου του Στρατού των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ενέκρινε τους βομβαρδισμούς της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι. Που ως Υπουργός Εξωτερικών το 1947 ενορχήστρωσε το σχέδιο ανάμειξης στο εσωτερικό της Ιταλίας για να περιορίσει την κομμουνιστική επιρροή, χρηματοδοτώντας μυστικά τους Χριστιανοδημοκράτες, διασπείροντας ψευδείς ειδήσεις και κινητοποιώντας Ιταλοαμερικανούς αστέρες (Φρανκ Σινάτρα, Τζο ΝτιΜάτζιο, Ρόκι Γκρατσιάνο, κ.λπ.) και την Μαφία! Ένα μήνα πριν από τις εκλογές του Απριλίου του 1948, προειδοποίησε δημόσια: αν κέρδιζαν οι κομμουνιστές, η Ιταλία θα αποκλείονταν από το ευρωπαϊκό σχέδιο ανασυγκρότησης - το περίφημο «Σχέδιο Μάρσαλ». Το 1953, ο στρατηγός Μάρσαλ τιμήθηκε επίσης στο Όσλο με το Νόμπελ Ειρήνης.
Ο Χένρι Κίσινγκερ, Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας από το 1969 έως το 1975, ήταν αυτός που είχε πει τον Ιούνιο του 1970 για την Χιλή «Δεν βλέπω γιατί να μένουμε άπραγοι όταν μια χώρα γίνεται κομμουνιστική λόγω της ανευθυνότητας του ίδιου του λαού της». Ο Αλιέντε ανατράπηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 1973. Μια αιματηρή δικτατορία τον αντικατέστησε. Και ο Κίσινγκερ κέρδισε το Νόμπελ Ειρήνης ένα μήνα αργότερα, για την υπογραφή εκεχειρίας με το Βιετνάμ αφού πυρπόλησε όλη την Ινδοκίνα.
Ο Μπαράκ Ομπάμα έλαβε το Νόμπελ Ειρήνης λίγο μετά την άφιξή του στον Λευκό Οίκο. Αλλά σύντομα ακολούθησε τους προκατόχους του, βομβαρδίζοντας το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία και αναπτύσσοντας ένα πρόγραμμα «εξωδικαστικών εκτελέσεων» (έτσι λένε τις δολοφονίες) που βασίζονταν σε απλή υποψία, μακριά από οποιοδήποτε θέατρο κηρυχθέντος πολέμου- στην Υεμένη, το Πακιστάν και τη Σομαλία.
Φέτος η νορβηγική επιτροπή «έριξε» τον Ντόναλντ Τραμπ και προτίμησε την Μαρία Κορίνα Ματσάδο, μια ακροδεξιά προσωπικότητα της αντιπολίτευσης της Βενεζουέλας που ζητά ξένη επέμβαση κατά της χώρας της εδώ και είκοσι πέντε χρόνια και η οποία, μόλις ανταμείφθηκε, έσπευσε να συγχαρεί τον Μπ. Νετανιάχου για τη Γενοκτονία στη Γάζα. Ούτε ο Ασάνζ ούτε ο Σνόουντεν θεωρήθηκαν άξιοι για το… βραβείο. Αλλά ούτε και ο Τραμπ που έπνιξε την απογοήτευσή του εξαπολύοντας μια νέα σταυροφορία, αυτή τη φορά κατά της Κολομβίας, βελτιώνοντας το βιογραφικό του για το 2026!
Πληροφορίες από το εντιτόριαλ του Μπενουά Μπρεβίλ στο https://www.monde-diplomatique.fr/2025/11/BREVILLE/68936
