Όταν δεν «Σε βρίσκει η ποίηση»

Εκεί πάνω «Σε βρίσκει η ποίηση»

 «Εκεί που αναρωτιέσαι για πράγματα που πρώτη φορά

αντικρίζεις…

για πράγματα που έλεγες δεν θα συμβούν ποτέ

και τώρα συμβαίνουν μπρος στα μάτια σου…

για πράγματα που πουλιούνται μόλις πιάσουν

κατάλληλη τιμή…

για πράγματα που σάπισαν με το πέρασμα του καιρού

ή που ήσαν σάπια απ' την αρχή και δεν το έβλεπες…

για πράγματα σοβαρά ή ανόητα που ρίσκαρες τη ζωή σου

για πράγματα σημαντικά που τα κατάλαβες αργότερα

για πράγματα που τα φοβήθηκες κι απέφυγες 

ν´ αναλάβεις…

για πράγματα που σου έτυχαν χωρίς να τα περιμένεις

για πράγματα που μόνο τα ονειρεύτηκες

και κάποτε, μία στις χίλιες πραγματώθηκαν...

Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.», γράφει ο αγαπημένος Τίτος Πατρίκιος. Μόνο που σε λίγο δεν θα υπάρχουν άνθρωποι για να τους "βρίσκει η ποίηση".

Σήμερα, υπάρχει μόνο η "αντι-ποίηση" των πρωτοκόλλων της αποστειρωμένης εμπειρογνωμοσύνης, οι εγκλεισμοί και η ολοκληρωτική επιτήρηση, υπάρχει η νομιμοποίηση των εργασιακών κολαστηρίων, η επιστροφή στον Μεσαίωνα, η μετατροπή του εργαζόμενου σε κάτοικο ενός αποσπασματικού χωροχρόνου που κινείται με ταχύτατους ρυθμούς, και ο οποίος αδυνατεί να αναγνωρίσει στον εαυτό του μία φυσιογνωμία, μία ταυτότητα, που θα παθαίνει το σύνδρομο του χαμαιλέοντα πάνω στην σκωτσέζικη φούστα και θα σχοινοβατεί μεταξύ λογικής και τρέλας, μεταξύ νεύρωσης και ψύχωσης(boderline), μεταξύ ενός πραγματικού κι ενός ψεύτικου εαυτού (faux-self), έχοντας απολέσει τα όρια στην επιθυμία, τα σύνορα ανάμεσα στην ηδονή και την πραγματικότητα, που τον εκπαιδεύουν νυχθημερόν να θέλει τα πάντα, μόνο που τα πάντα είναι πάντα "αναμενόμενα", πάντα προσδοκώμενα. Κι αυτή η προσδοκία θα τρέφεται είτε από τις ψεύτικες αυτο-εικόνες στους "ναούς" των υπεραγορών είτε από τα likes στο Facebook, είτε από την εικονοποίηση των επιθυμιών (ονειροπόληση) μπροστά στην τηλεόραση και τις φιλτραρισμένες φωτογραφίες στο instagram. Οι εικόνες αιχμαλωτίζουν τις αγωνίες και τις επιθυμίες μας, οι οποίες έτσι αναστέλλονται, καθώς "ζούμε" την εκπλήρωσή τους στη ζωή των τηλεοπτικών ηρώων. Ζούμε δια της ταύτισης, δι' αντιπροσώπου. Συχνά μάλιστα διαμαρτυρόμαστε ή και διαδηλώνουμε δι' αντιπροσώπου. Ακολουθούν τα ψυχοτρόπα. Η μεταφυσική αγωνία για την ύπαρξη και η αναζήτηση του νοήματος της ζωής θα διευθετούνται πλέον μ' ένα χάπι και μια οθόνη.  Αυτή η δυστοπία ολοκληρώνεται με την απόλυτη εμπραγμάτωση του ανθρώπου που τείνει να απορροφήσει ολοκληρωτικά το μυαλό, να εξαφανίσει την ψυχή και μαζί ότι είναι η "ποίηση", δηλαδή ότι είναι η μιλιά του ερωτικού ανθρώπου ως υποκειμένου της δαπάνης. Η υπερτροφία του Εγώ και η φαντασιωσική αναστολή δεν θα επιτρέπουν πια τον έρωτα. Μπορεί να "παίζει" κάποιος τον ερωτευμένο, όπως ο ήρωας του Ντιντερό, αλλά δεν θα είναι ικανός να αισθανθεί. Κι έτσι ανεπίμικτος θα οδεύει από ιδεοψυχαναγκασμούς σε παθολογικούς ναρκισσισμούς, σε ψευδείς εαυτούς και σε οριακές καταστάσεις, σύμφωνα με τις νέες "νοσογραφίες" των μηχανικών της ψυχής.

Σε λίγο, λοιπόν, δεν θα υπάρχουν άνθρωποι για να τους «βρίσκει η ποίηση», μόνο "νοήμονες μηχανές". Κι αν υπάρχουν κάποιοι διαφεύγοντες τολμητίες, αυτοί/ές θα έχουν να αντιμετωπίσουν τα ρόμποκοπ της εξουσίας, τα ψυχιατρεία και τις φυλακές.