Όταν έρχεται το Τίποτα

«Να του πεις για τις κακοήθειες», λέει ο γιατρός. «Για τις φλεγμονές στους λεμφαδένες», διορθώνει!

Σοκ. Αίφνης εισβάλλει το Τίποτα. Θέλεις κάπου να κρατηθείς. Να οικειωθείς την ανυπαρξία.

Μπορεί, όμως, η ύπαρξη να οικειωθεί την άρνησή της; Ποιο τάχα μπορεί να είναι το νόημα της ζωής ενός αυριανού νεκρού;

Το παράλογο του κόσμου...

Κάθομαι στο καφέ απέναντι απ’ την πύλη του "Άγιου Σάββα".

Κοιτάζω. Η ελπίδα χιμάει από το βλέμμα, γυρεύοντας να κρατηθεί όπου βρει. 

Αίθουσα αναμονής. Είναι γύρω στα 45, με μακριά μαλλιά και γένια. Απευθύνεται γενικά: «Το 2008 μου είπαν ότι έχω μερικούς μήνες ζωής και είμαι ακόμα εδώ». Επικαλείται το Χριστό. «Δεν πρέπει να το σκέφτεσαι», μου λέει, «αυτή είναι η θεραπεία»!

Η παράλογη συνείδηση υποθάλπει την ανταρσία", λέει ο Καμύ. Πώς να επαναστατήσεις, όμως, απέναντι στην εξουσία του Τίποτα;

Σοφό πράγμα η θρησκεία. Φάρμακο και φαρμάκι. Αλλά αν δεν πιστεύεις στο Χριστό ούτε καν σαν αντάρτη; 

Τότε, δεν υπάρχει άλλη έξοδος κινδύνου, μόνο η τρέλα που λειτουργεί σαν "αντιπυρά", σώζοντας απ' τη μεγάλη "φωτιά".

Γιατί «Ζην, σημαίνει να ζεις το παράλογο», να ζεις χωρίς επαύριο, να απολαμβάνεις τη στιγμή και με όλες σου τις αισθήσεις να απολαμβάνεις τον πλούτο του κόσμου. 

«Μπούρου μπούρου, μπούρδες», μονολογεί ο 45χρονος, δίπλα μου. Όταν πονάς δεν μπορείς να ζήσεις ούτε το παράλογο.

Τι μένει τότε; Ο πόνος που σε κάνει άρχοντα ευγένειας και καλοσύνης. 

"Καλή δύναμη, αδερφέ", φωνάζει, φεύγοντας για την ακτινοβολία...