Όσο υπάρχουν άνθρωποι έχουμε ήδη νικήσει...
[ Γιάννα Κουκά / Ελλάδα / 24.08.19 ]Όσο υπάρχει μια Πία, μια Καρόλα κι ένας Ιάσονας έχουμε ήδη νικήσει. Όσο υπάρχει μια Πία Κλεμπ που αρνείται τα μετάλλια, που φωνάζει «Δεν είμαι ανθρωπίστρια. Δεν είμαι εδώ για να “βοηθήσω”. Στέκομαι αλληλέγγυα σε σένα. Δεν χρειαζόμαστε μετάλλια. Δεν χρειαζόμαστε τις αρχές του κράτους να αποφασίζουν ποιος είναι “ήρωας” και ποιος είναι “παράνομος”. Στην πραγματικότητα δεν είναι σε θέση να το αποφασίσουν αυτό, γιατί είμαστε όλοι ίσοι».
Όσο υπάρχει μια Καρόλα Ρακέτε που λέει: «"Αποφάσισα να μπω στο λιμάνι. Γνωρίζω τι διακινδυνεύω, όμως οι δυνάμεις των ναυαγών φθάνουν στο έσχατο σημείο τους κι εγώ θα τους μεταφέρω κάπου ασφαλώς». Που δηλώνει «Είμαι απλώς ευτυχής που έσωσα τους μετανάστες του Sea Watch. Θα έκανα και πάλι το ίδιο, αν είχα την ευκαιρία. Δεν είμαι ηρωίδα -απλά κατάφερα να σπάσω το τείχος του ρατσισμού και του εθνικισμού».
Όσο υπάρχει ένας Ιάσονας Αποστολόπουλος που πηγαίνει πάλι στη Λαμπεντούζα και γράφει: «Το διασωστικό καράβι "Μάρε Ιόνιο" αφέθηκε, έληξε η κατάσχεση του, κι έτσι επιστρέφουμε στην κεντρική Μεσόγειο!».
Όσο υπάρχουν οι Πία, οι Καρόλες κι οι Ιάσονες που δε φοβούνται ρατσισμούς, φασισμούς, κατασχέσεις και φυλακίσεις, όσο υπάρχουν εκείνοι που λιώνουν τα μετάλλια και βουτούν ξανά στη θάλασσα, όσο υπάρχουν εκείνοι που ανεβασμένοι στα καράβια ψάχνουν για τους πρόσφυγες μεσοπέλαγα, όσο υπάρχουν εκείνοι που δε λυγίζουν, που απλώνουν το χέρι κι αρπάζουν τον κατατρεγμένο από το πέλαγος που τον ανεβάζουν πάνω στο σκαρί και τον πηγαίνουν με ασφάλεια σε μέρος ειρηνικό, όσο υπάρχουν εκείνοι που δεν εγκαταλείπουν την προσφυγιά, όσο υπάρχουν άνθρωποι έχουμε ήδη νικήσει.
Να ελπίζεις, που έγραψε κι ο ποιητής, ο Εγγονόπουλος.
«...να ελπίζεις - να ελπίζεις πάντα - πως ανάμεσα εις τους ανθρώπους
- που τους ρημάζει η τρομερή "ευκολία" -
θα συναντήσεις απαλές ψυχές με τρόπους
που τους διέπει καλοσύνη - πόθος ευγένειας - ηρεμία
ίσως όχι πολλές - ίσως να 'σαι άτυχος: καμία -
τότες εσύ προσπάθησε να γενείς καλλίτερος
εις τρόπον ώστε να έρθει κάποια σχετική ισορροπία...»