Όλοι ήξεραν αλλά κανείς δεν ήθελε να γνωρίζει...

“...Όμως σύντομα οι κρατούμενοι μάθαμε την αλήθεια: πάνω από 100 ρώσοι αξιωματικοί μεταφέρθηκαν κρυφά στο στρατόπεδο του Φλόσενμπιργκ (σημ. στρατόπεδο συγκέντρωσης της Ναζιστικής Γερμανίας, στον δήμο του Φλόσενμπιργκ της Βαυαρίας, κοντά στα τσεχικά σύνορα. Λειτούργησε από το 1938 έως το 1945).

Επειδή τα σειρίτια των κασκέτων τους ήταν κόκκινα, φανταστήκαμε ότι επρόκειτο για πολιτικούς επιτρόπους του ρωσικού στρατού, υποψία που αργότερα επιβεβαιώθηκε. ...Όλο το πρωί ακούγαμε ήχους όπλων που έρχονταν από την πίσω γωνία του στρατοπέδου όπου συνήθως γίνονταν οι εκτελέσεις των κρατουμένων. Πράγματι, όλοι οι ρώσοι πολιτικοί επίτροποι, μετά την άρνησή τους να προδώσουν, πυροβολήθηκαν από τους SS.

Επειδή το σκοπευτήριο ήταν όλο καλυμμένο με μπετόν, τα εκατοντάδες λίτρα αίμα των ρώσων που πυροβολήθηκαν κύλησαν στ αυλάκι και από κει σε ένα ρυάκι που για ώρες ολόκληρες είχε μετατραπεί σε αληθινό αιμάτινο ποτάμι. Κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό του Φλόσενμπιργκ υπήρχε μία λιμνούλα μέσα στην οποία χυνόταν αυτό το ρυάκι και ξανάβγαινε από την άλλη της μεριά.

Μετά τις πρώτες μαζικές εκτελέσεις κοκκίνισε η λιμνούλα μονάχα κοντά στην εκβολή. Όμως μέσα σε δέκα μέρες έγιναν άλλες τρεις ομαδικές εκκαθαρίσεις ρώσων αξιωματικών, ολόκληρη η λιμνούλα βάφτηκε κόκκινη από το αίμα. Ήταν ένα φρικιαστικό θέαμα.

Οι κάτοικοι, μέσω του δημάρχου τους, παραπονέθηκαν στον διοικητή του στρατοπέδου, ακόμα και στην τοπική ηγεσία του κόμματος, για την μόλυνση της λιμνούλας τους με αίμα και απαίτησαν την άμεση αναστολή της διοχέτευσης του αίματος στη λίμνη τους.

Ο πληθυσμός της περιοχής ήταν μεν συνηθισμένος στις βιαιότητες των SS προς τους κρατούμενους – τις έβλεπε όταν αυτοί δούλευαν εκτός στρατοπέδου – και σίγουρα ήξερε και για τους βασανισμούς μέσα στο στρατόπεδο, αλλά μια λίμνη κατακόκκινη από το αίμα αυτό παραπήγαινε...” [απόσπασμα από το βιβλίο του Heinz Heger “Οι άντρες με το ροζ τρίγωνο”, Εκδόσεις ‘Μαύρη Λίστα’, 2000]

Τηρουμένων των αναλογιών, πόσο διαφέρουν κάποιοι συμπατριώτες μας, από τους “φιλήσυχους νοικοκύρηδες” της γερμανικής επαρχίας:

Όταν θεωρούν ανεκτό κόμμα για την Δημοκρατία μας την Χρυσή Αυγή και τα παρακλάδια της και αγνοούν τις δολοφονικές επιθέσεις, την τρομοκρατία και τους εξευτελισμούς των θυμάτων τους;

Όταν το ΝΑΤΟ και οι Αμερικάνοι, μέσω της ψήφου και του οβολού στην εφορία όλων μας, χρηματοδοτούν το αιματοκύλισμα στην Λιβύη, στο Ιράκ, στην Συρία, στο Αφγανιστάν και όπου αλλού χρειαστεί, για να φτάσει το πετρέλαιο στα αυτοκίνητά μας αλλά αυτοί θέλουν να γνωρίζουν, από όλη την διαδρομή, μόνο το κομμάτι ‘σπίτι – βενζινάδικο’;

Όταν βουλιάζουν καραβιές ανθρώπων στα μαύρα νερά του Αιγαίου και αυτοί ανακουφίζονται γιατί στο κάτω – κάτω δεν τους έπνιξαν οι ίδιοι και μειώνεται ταυτόχρονα ο κίνδυνος να μαγαριστεί ο ελληνοχριστιανικός πολιτισμός τους;

Όταν κοιτούν αλλά δεν βλέπουν;