Ήταν Μάης

Ήταν 22. Ήταν Μάης. Ήταν το '63. Το '63 που ο μαραθωνοδρόμος χτυπήθηκε. Ο μαραθωνοδρόμος της ειρήνης. Ο Γρηγόρης Λαμπράκης. Ο Λαμπράκης που είχε μεταβεί στη Θεσσαλονίκη για να μιλήσει στον κόσμο. Ο Λαμπράκης που δολοφονήθηκε από το παρακράτος. Ο Λαμπράκης που διέσχιζε τον δρόμο όταν ακούστηκε ο θόρυβος του τρίκυκλου που έπεσε πάνω του. Του τρίκυκλου που οδηγούσε ο Γκοτζαμάνης. Του τρίκυκλου με κείνη τη μανιασμένη πορεία. Του τρίκυκλου που ΄χε πάνω τον Εμμανουηλίδη. 
Ήταν 22 του Μάη που ο Λαμπράκης έπεσε αιμόφυρτος στο έδαφος. Ήταν 22 του Μάη που ο Γρέβιας, φοιτητής και υποστηρικτής του Λαμπράκη δήλωσε:

«Τον άφησαν βαριά τραυματισμένο, χωρίς ορό στο νεκροθάλαμο του νοσοκομείου. Το σχέδιό τους πέτυχε. Τα μεσάνυχτα βρισκόμασταν έξω από την κεντρική είσοδο του νοσοκομείου, όταν εξήλθε ένας γιατρός. Απευθύνθηκε σε μας, ρωτώντας αν ήμασταν εκεί για τον Λαμπράκη. Του απαντήσαμε 'ναι'. Είπε ότι χρειαζόταν ένας από μας, γιατί δεν επαρκούσε το νοσηλευτικό προσωπικό. Πήγα εγώ. Κατέβηκα με το γιατρό στο πρώτο υπόγειο. Από ένα μακρόστενο διάδρομο μπήκαμε σε ένα κλειστό θάλαμο....Στο βάθος δεξιά ξαπλωμένο ανάσκελα, το σώμα του Γρηγόρη Λαμπράκη.Ο γιατρός μου ζήτησε να καθίσω σε μια καρέκλα, πίσω από το κεφάλι του, να τοποθετήσω τα χέρια μου στην κάτω σιαγόνα και να κρατώ συνεχώς το κεφάλι του προς τα πίσω και έφυγε. Του είχαν κάνει τραχειοστομία. Δεν ήταν διασωληνωμένος, δεν είχε ορό. Κατά διαστήματα το στήθος του τρανταζόταν από ακανόνιστες εισπνοές και εκπνοές. Ο χώρος όπου βρισκόμασταν δεν ήταν θάλαμος νοσηλείας. Ούτε τα κρεβάτια ήταν κρεβάτια νοσηλείας. Το κρεβάτι στο οποίο ήταν ο Λαμπράκης, αποτελούνταν από τρεις ξύλινες σανίδες πάνω σε δύο μεταλλικά 'Π', πιθανότατα νεκροκρέβατο. Μάλλον ήταν ο νεκροθάλαμος του νοσοκομείου».
Ήταν 22. Ήταν Μάης. Ήταν το '63 που ο μαραθωνοδρόμος της ειρήνης χτυπήθηκε θανάσιμα. Μην κλαις για τους Λαμπράκηδες. Οι Λαμπράκηδες μέσα μας ζουν. Κάτι Γκοτζαμάνηδες πάντα πολέμα. Αθάνατος.
"Η Ελλάδα σύσσωμη είναι στο πόδι. Όχι για ταφή, μα για ανάσταση” (Διδώ Σωτηρίου)