Ένας χρόνος διακυβέρνησης Μπάιντεν και η πολιτική πόλωση

Ο ένας χρόνος της διακυβέρνησης Μπάιντεν σημαδεύτηκε από την αποτυχία των Δημοκρατικών να άρουν τον κανόνα που προβλέπει ενισχυμένη πλειοψηφία 60 ψήφων (είναι γνωστός με τον όρο filibuster) προκειμένου να περάσει το νομοσχέδιο για τις εκλογές. Δύο μέλη των Δημοκρατικών στο Κογκρέσο – ο Τζο Μάντσιν και η Κίρστεν Σίνεμα – συντάχθηκαν με τους ρεπουμπλικάνους και καταψήφισαν στο νομοσχέδιο. Το νομοσχέδιο αυτό που είχε τίτλο Freedom to Vote Act («νομοθετική πράξη περί ελευθερίας της ψήφου») είναι η απάντηση στην ψήφιση νομοθετικών μέτρων περιορισμού της ψήφου (κυρίως των Αφροαμερικανών και των Λατίνων) στην οποία προχώρησαν δεκαεννέα πολιτείες των ΗΠΑ, που ελέγχονται από τους Ρεπουμπλικάνους. Ο Αμερικανός πρόεδρος Τζο Μπάιντεν εξέφρασε τη «βαθιά απογοήτευσή του», δεσμευόμενος ταυτόχρονα ότι θα συνεχίσει τον αγώνα. Μπορεί όμως;

«Ο Μπάιντεν είναι, όπως ήταν ο Ομπάμα, παγιδευμένος από κάθε είδους συστήματα και κέντρα εξουσίας που τον κάνουν περισσότερο διακοσμητικό. Νομίζω ότι η Ελίζαμπεθ Γουόρεν ή ο Μπέρνι Σάντερς θα είχαν παρουσιάσει ένα πολύ πιο δραστήριο, μαχητικό στυλ, και αυτό ίσως να είχε βοηθήσει. Δεν ξέρω πώς θα πάει η υπόλοιπη θητεία του Μπάιντεν, αλλά είμαι σε κατάσταση τρόμου. Εάν οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν ξανά την πλειοψηφία στη Βουλή και στη Γερουσία, κάτι που είναι πολύ πιθανό, τότε όλα τα στοιχήματα είναι κλειστά.», λέει η συγγραφέας Margo Jefferson*.

Η επίσης συγγραφέας Joyce Carol Oates, που είχε δηλώσει ότι θα έφευγε από τις ΗΠΑ, αν νικούσε ο Τραμπ, είπε χαρακτηριστικά πως με τον Μπάιντεν «είμαστε ευγνώμονες σαν κακοποιημένες σύζυγοι, απλά επειδή επιζήσαμε»

Για την πλειοψηφία των Αμερικανών, το πρώτο έτος του Μπάιντεν, λέει η Joyce Carol Oates, ήταν πολύτιμο για το ότι δεν ήταν το πέμπτο έτος του Τραμπ, γιατί επιζήσαμε από τα τραυματικά χρόνια της προεδρίας του. Οποιαδήποτε δυσαρέσκεια ή απογοήτευση από τον Τζο Μπάιντεν χαρακτηρίζεται αμέσως από μια χειρονομία παραίτησης… «αλλά τουλάχιστον δεν είναι ο Τραμπ!»

«Ποτέ δεν είχα δει τέτοια απελπισία μεταξύ φίλων, συναδέλφων στο πανεπιστήμιο, φοιτητών και αγνώστων, όπως τις εβδομάδες πριν τις εκλογές του 2020 – την αίσθηση ότι, αν επανεκλεγόταν ο Τραμπ, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα γίνονταν ακατοίκητες, μια πολιτεία λευκού εθνικισμού που θα μοιάζει με τη Νότια Αφρική, με μια διεφθαρμένη δεξιά άρχουσα τάξη που τυραννά έναν μεγάλο, ποικιλόμορφο και πολιτικά κατακερματισμένο πληθυσμό. Δυστυχώς για τον Τζο Μπάιντεν, όπως και για όλους εμάς, το πρώτο έτος του Μπάιντεν έχει κυριαρχηθεί από το δεύτερο, παρατεταμένο έτος της πανδημίας του Covid-19, που απλώνεται μπροστά μας σαν ένας εφιάλτης... Και από τη δόλια στρατηγική των Ρεπουμπλικανών –κυνική, κακόβουλη, σε ορισμένες πλευρές άκρως επιτυχημένη– της αντίθεσης στα μέτρα δημόσιας υγείας, όπως στον εμβολιασμό και τις μάσκες προστασίας, προκειμένου να «κάνουν τον Μπάιντεν να φαίνεται κακός», με αποτέλεσμα να επικρατήσει η πανδημία, όπως μια κυλιόμενη τοξική ομίχλη πάνω από τη χώρα. Η πολιτική ενέργεια, που θα μπορούσε να κατευθυνθεί αλλού, αναλίσκεται συνεχώς στον Covid-19. Πρόκειται για μια τεράστια μαύρη τρύπα που απορροφά την υπομονή και την καλή θέληση του εκλογικού σώματος.

Οι νεότεροι Αμερικανοί, αυτοί που αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικοί, επικρίνουν όλο και περισσότερο τον Μπάιντεν επειδή επιδιώκει πάντα να συμβιβάζεται με την αντιπολίτευση(τους ρεπουμπλικάνους). Η καρδιά τους είναι μαζί με τον Μπέρνι Σάντερς... (Η νεαρή κόρη ενός φίλου μου, υποστηρικτή του Μπέρνι Σάντερς, έκλεισε με τα χέρια της τα αυτιά της όταν ζήτησα τη γνώμη της για τον πρώτο χρόνο του Τζο Μπάιντεν ως προέδρου). Οι υποστηρικτές του Τραμπ, από την άλλη πλευρά, πιστεύουν απόλυτα στο «μεγάλο ψέμα», ότι δήθεν ο Τραμπ κέρδισε τις εκλογές του 2020, και όχι ο Μπάιντεν– και είναι τόσο αποφασισμένοι να ανατρέψουν τον Μπάιντεν που είναι διατεθειμένοι να διακινδυνεύσουν να πεθάνουν, αρνούμενοι να εμβολιαστούν ή να λάβουν προφυλάξεις για τον Covid. Έχουμε μια λυσσαλέα πολιτική πόλωση στις ΗΠΑ.

Ο Τζο Μπάιντεν μειονεκτεί, επειδή σε αντίθεση με τον προκάτοχό του, είναι χαμηλών τόνων…. Τον εμποδίζει η ίδια του η φύση: ελπίζει να ενώσει, όχι να διχάσει, να «πλησιάσει» όλους τους Αμερικανούς με πολιτικές γενναιοδωρίας και χωρίς αποκλεισμούς· αυτό δεν είναι συναρπαστικό για τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία λαχταρούν την αναταραχή και βρίσκουν την ικανότητα, την ειλικρίνεια και την ενσυναίσθηση βαρετά. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης η αγανάκτηση και η παραπληροφόρηση είναι αυτά που τραβούν την προσοχή του πλήθους, όχι η επιμέλεια, η σκληρή δουλειά, η ακεραιότητα. Η αμερικανική δημοσιογραφία καθοδηγείται από την κυνική παροιμία: «Το αίμα που ρέει, οδηγεί»…

Ωστόσο, ο Τζο Μπάιντεν πιθανότατα θα επικρατήσει, με τον πεισματικά ιδεαλιστικό χαρακτήρα του, και θα εκτιμηθεί, όπως ο Τζίμι Κάρτερ, ο Ντουάιτ Αϊζενχάουερ και ο Χάρι Τρούμαν, όπως οι πρόεδροι που υποτιμήθηκαν στην εποχή τους, αλλά εκτιμήθηκαν εκ των υστέρων.», καταλήγει η Όουτς

*Με αφορμή την πρώτη επέτειο από την ορκωμοσία του Τζο Μπάιντεν, η εφημερίδα The Observer  ζήτησε από Αμερικανούς συγγραφείς να κάνουν μια αρχική αξιολόγηση της προεδρίας του.