Ένα παιδί μας οδηγεί, του χρωστάμε την ελπίδα

Οδήγησε την πορεία. Την πορεία της διεκδίκησης και της αλληλεγγύης.

Δίχως να το ξέρει, οδήγησε την πορεία. Ήταν στην κεφαλή. Ήταν μπροστά. Ήταν μπροστάρης.

Πίσω του το μελίσσι του αντιφασισμού. Πίσω του οι άνθρωποι. Που βγήκαν, ξεχύθηκαν στους δρόμους, μόλις έμαθαν πως κινδύνευσε να καεί. Να γίνει στάχτη στο κολαστήριο της Μόριας. Πίσω του οι μέλισσες τον προστάτευαν. Πετούσαν ψηλά κι ανθρώπινα.
Ένα παιδί της Μόριας ήταν στο μυαλό των ανθρώπων όσο περπατούσαν. Όσο διεκδικούσαν. Όσο αγωνιζόντουσαν  να παραμείνουν άνθρωποι. Άνθρωποι που αγαπούν κι εξακολουθούν να νιώθουν. Τα δράματα του κόσμου.

Οι άνθρωποι που λυγίζουν όταν βλέπουν τα παιδιά να κοιμούνται στους δρόμους. Που σπάνε όταν κοιτούν τα παιδιά που βρίσκουν καταφύγιο στα μνήματα. Τους τάφους των πατεράδων μας και των μανάδων μας. Ανάμεσα σε καντήλια και χώματα που περιμένουν τους νεκρούς. Τους δικούς μας νεκρούς.
Μπήκε μπροστά. Μπήκε μπροστά μας στο νου και την καρδιά και μας οδήγησε. Και πάντα θα μας οδηγεί.

Και πάντα θα μας θυμίζει να είμαστε απέναντι σε εκείνους που φωνάζουν, εκείνους με τις άγριες λυσσασμένες κραυγές που λένε: "Να καούν. Κλείστε τους μέσα. Να καούν όλοι. Να καούν τα μωρά. Να καούν όλοι. Να γίνουν αποκαΐδια τα μωρά."
Αυτή η γη ανήκει σε όλους. Ανήκει και στους πρόσφυγες. Τους χρωστάμε την ελπίδα. Αν έχουμε μια ελπίδα την χρωστάμε σε αυτούς που δεν έχουν καμία. Κι αν τελειώσει αυτός ο κόσμος θα τελειώσει με λυγμό. Κι ας χαθούμε μετά.
Μπήκε μπροστά και μας οδήγησε.

 Άνοιξε τα χέρια σου, προσφυγοπούλι. Κράτα μας το χέρι στα βήματά σου. Η αγκαλιά μας ανοικτή και περιμένει. Μη μου φοβάσαι, προχώρα. Συνέχισε να περπατάς. Αν πέσεις θα σε πιάσουμε.

(Η φωτογραφία του Πέτρου Γιαννακούρη)