Άνθρωπος για πάντα, όχι «γυναίκα» με ημερομηνία λήξης!

“Μην περιορίζεσαι σε ρηχούς και παροδικούς στόχους και μην μιμείσαι αγχωτικά, αυτό που δεν είσαι πλέον. Μείνε νέος στην καρδιά, ενσυναισθητικός στην ψυχή και με αγάπη για το σώμα σου, σύμφωνα με την ηλικία σου. Για μια γεμάτη, ατελείωτη με αυτοσεβασμό και ποιότητα ζωή. Για να παλιώνεις όμορφα σαν το καλό κρασί και όχι δύσκολα να γερνάς”.  

Κυρίαρχο ρόλο στην κοινωνική συμπεριφορά διαδραματίζει η λίμπιντο, σε όλες της τις εκφάνσεις. Ευρίσκεται στον πυρήνα της γενετήσιας ορμής, αλλά και στις (ενστικτώδεις) επιλογές φιλίας, έρωτα, αγάπης, στην φιλαρέσκεια / επίδειξη (υγείας, ενδυμάτων, κατοικίας, πλούτου), στην εξάσκηση εξουσίας ή και βίας. 

Στο παιγνίδι των σχέσεων των δύο φύλων, σε μια εκμεταλλευτική κοινωνία, η ισορροπία και η ισότητα έχει πολύ δρόμο μπροστά της. Το καπιταλιστικό ανδροκρατούμενο Σύστημα ανθίσταται σθεναρά και μόνο μετά από αιματηρούς αγώνες, υποχωρεί πόντο – πόντο στα στερεότυπα για την γυναίκα, ουρλιάζοντας ότι βασικός προορισμός της είναι η μητρότητα, το σεξ, το μαγείρεμα, το καθάρισμα και οι κατώτερες βαθμίδες στον επαγγελματικό στίβο.  

Στην καθημερινή ζωή, το όλο σκηνικό γίνεται επιεικώς αξιοθρήνητο, καθώς ένα εξαντλημένο, κακοπληρωμένο, υποβαθμισμένο άτομο, οφείλει να είναι συνεχώς …επιθυμητό στο σπίτι, στον δρόμο και στην δουλειά. Βάψιμο, μαλλί από κομμωτήριο, τακούνια, ελκυστικό ντύσιμο, νύχια, βλεφαρίδες, στολίδια, κανένα κομμάτι θηλυκής σάρκας να μην μείνει αναξιοποίητο. Το επιβάλλουν κάθε μέρα και κάθε ώρα τα κανάλια, τα περιοδικά μόδας, οι διαφημίσεις, οι βιτρίνες και σε κάποιο ποσοστό …η οικογένεια και ιδίως οι μαμάδες. 

Αυτό το κοινωνικό και οικογενειακό πρεσάρισμα, σε όχι ευκαταφρόνητο ποσοστό των γυναικών, οδηγεί σε σημαντική συρρίκνωση της διάρκειας και σοβαρή υποβάθμιση της ποιότητάς της ενεργούς ζωής τους.  

Όταν απολυτοποιείται ο ρόλος της ως γυναίκα (και όχι ως ολοκληρωμένο κοινωνικό ον) με έμφαση στην μητρότητα σε συνδυασμό φυσικά με την κοινωνική και οικονομική αποκατάστασή της, όλα περιστρέφονται γύρω από αυτόν τον στόχο. Τα περιορισμένα οικονομικά στερούν τα βιβλία και γενικότερα την κοινωνική μόρφωση της κόρης και η οικογένεια επενδύει τα μετρημένα χρήματά της, μόνο στον εξωτερικό καλλωπισμό. Γίνεται μαγικός κόσμος τα Hondos Centers και όχι οι Λογοτεχνικοί Εκδοτικοί Οίκοι, η κοινωνική αναζήτηση και η επιστημονική περιέργεια. Με την έναρξη της εφηβείας, το χρονόμετρο αρχίζει να μετρά αντίστροφα από το “20 χρόνια το πολύ” προς το “μηδέν”, το οποίο μηδέν / τέλος συμβαίνει νωρίτερα της εμμηνόπαυσης. Το διάστημα αυτό (20 χρόνια το πολύ) προκύπτει από τον συνδυασμό της δυνατότητος τεκνοποίησης και την απαίτηση να παραμένει η νέα γυναίκα ακόμη αρκετά επιθυμητή. Σε αυτό το διάστημα, το σώμα φροντίζεται και στολίζεται, το μυαλό φτωχαίνει και η ψυχή αγχώνεται. 

Δεν θα φέρω την καταστροφή, αλλά μετά την πολυπόθητη “αποκατάσταση” και τεκνοποιία, τα χειρότερα έπονται. 

Στην καλύτερη των περιπτώσεων, τα ματαιωμένα όνειρα αυτής της κατηγορίας γυναικών ανακαλούνται στην μνήμη  και επειδή το τραίνο έχει φύγει προ καιρού και οριστικά, προσπαθούν να τα υλοποιήσουν μέσω των παιδιών τους. Αμέτρητες φορές έχω ακούσει από μανάδες φοιτητών μου το αμίμητο “Μπήκαμε κύριε καθηγητά μου στην Ιατρική με 19,8 και τώρα φτάσαμε στο τρίτο έτος!”. “Θα κάνουμε ειδικότητα στην χειρουργική!”. Μαζί βεβαίως – βεβαίως, μάνα και παιδί! 

Στην συνήθη περίπτωση, η γυναίκα “ξεφουσκώνει” από το άγχος της, αφήνει όμως τον εαυτό της να καταπέσει, αγνοώντας τον σύντροφό της που προσπαθεί να την θεωρεί ακόμη ερωμένη του και μετά το ανούσιο εργασιακό ωράριό της, ξεχνιέται από την άχρωμη ζωή της, παρακολουθώντας την έγχρωμη ζωή των άλλων στην TV. 

Στην χειρότερη περίπτωση, χάνεται αρκετά έως εντελώς η αξιοπρέπεια. Η γυναίκα αυτή έχει γαλουχηθεί ότι υπάρχει μόνο ως θήλυ και όχι ως άνθρωπος. Αγνοεί εντελώς τις χαρές και τις ενασχολήσεις, κοινωνικές και πολιτιστικές, που προσφέρονται αφειδώς για κάθε ηλικία. Αρνείται να αποδεχθεί την επίδραση του χρόνου και τον καταπολεμά με πρόσθετα φτιασίδια, ντύσιμο και συμπεριφορά που παραπέμπουν σε νεαρά άτομα. Το αποτέλεσμα είναι επιεικώς αξιοθρήνητο.  

“Se sentir bien dans sa peau” λένε οι Γάλλοι “Να αισθάνεσαι καλά μέσα στο δέρμα σου”. Αυτό δεν θα επιτευχθεί ποτέ με πινέλα βαψίματος, τραβηγμένα δέρματα, ψεύτικα πρόσθετα και … υαλουρονικό οξύ. Επιτυγχάνεται με αποδοχή της ηλικίας που αλλάζει, προσαρμογή σε νέα δεδομένα και ενδιαφέροντα, κομψότητα και όχι προκλητικότητα, στυλ και όχι μόδα, πολύ διάβασμα και ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ. Όταν συνειδητοποιούμε ότι δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου, μπούμε στην θέση του φίλου, του γείτονα του φτωχού, του αγωνιστή, του ονειροπόλου, του ασθενούς, του άσχημου, θα ανακαλύψουμε έναν συγκλονιστικό κόσμο πολύ πιο ενδιαφέροντα από τον μαγικό καθρέφτη μας. Αυτός ο κόσμος μπορεί να μας μαγνητίσει και να μας καλέσει για κοινωνική δράση (και απόλαυση αυτής!), από την στιγμή που θα αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε τον εαυτό μας, μέχρι τα βαθιά γεράματα, χωρίς έναρξη και λήξη υπαγορευμένη από το Σύστημα.