Sotto voce

Όσο και να μου τη δίνει που επιβεβαιώνεται -με τους παράξενους συνειρμούς που κάνει πάντα το καμένο μου μυαλό- αυτός ο μισογύνης ο Σοπενάουερ που έλεγε πως μοιάζουμε με σκαντζόχοιρους (πολύ κοντά πονάμε, πολύ μακριά κρυώνουμε) δεν είναι αυτό το ζήτημά μου, δες το σαν άτεχνη εισαγωγή στο σημερινό μου μήνυμα.

Τα δέντρα μου έχουν πετάξει μάτια, βιάζονται ν’ ανθίσουν, κι ένα πετούνι περσινό και κακορίζικο που νόμιζα πως θα το ξεριζώσω για να φυτέψω στη θέση του ένα καινούργιο, σήμερα που το πρόσεξα, είδα πως έχει δειλά πετάξει πράσινα φυλλαράκια. Κι ήρθε μια πεταλούδα και τα χάιδεψε με τα φτερά της.

Απομακρύνθηκα με τα σκαντζοχοιρένια βήματά μου και τ’ αγκάθια της βλακείας μου το χάδι και το πέταγμά της να μην ενοχλήσω, σιγοψιθυρίζοντας έναν χαρούμενο σκοπό μην την τρομάξω, την πτήση την ανάλαφρη να συνεχίσει, να αναθαρρήσει το πετούνι μου…