Mόνο να χτυπάς και να σκοτώνεις ξέρεις;

Δικαίωμα

Κοίτα με. Κοίτα με καλά, σαν να με βλέπεις.

Εγώ είμαι. Σε είχα μέσα στο κορμί μήνες εννιά. Σου ’χα τροφή και ζεστασιά και χάδια. Διχοτομήθηκα την πρώτη σου ανάσα για να πάρεις. Στο στήθος σ’ έφερα και σε νανούρισα με τραγουδάκια κι αγκαλιές.

Μοιράστηκα μαζί σου το τετράδιο  και το παιχνίδι σε μια σχολική αυλή. Στο πάρτι κάθισα απέναντι να με φιλήσεις στη μπουκάλα. Κι όταν ήρθε η σειρά μου κι εγώ να τη γυρίσω, σε σημάδεψα.

Σ’ έμαθα να χορεύεις μπλουζ στα σκοτεινά και να μιλάς ψιθυριστά.

Σε χαρτζιλίκωσα με την μικρή μου σύνταξη και πλάτες σου κανα σαν σε μαλώναν οι γονείς.

Ήμουν στην κερκίδα στους αγώνες σου και πανηγύριζα με πάθος κάθε γκολ και κάθε ντρίπλα. Ο πιο πιστός σου οπαδός.

Σε χόρτασα με φαγητά της Κυριακής, σε γλύκανα με καρυδόπιτες μες στο σιρόπι.

Σε παρηγόρησα. Σε σήκωσα. Σε γιάτρεψα.

Σε ακολούθησα. Σε διάβασα. Σε ψήφισα. Σε άφησα μπροστά. Σε ανέβασα ψηλά.

Έγινα μάνα, αδελφή σου, συμμαθήτρια, συναδέλφισσα, συντρόφισσα κι ερωμένη σου. Έγινα κόρη σου.

 Έγινα εστιατόρισσα, λαντζέρα, ξενοδόχα, δασκάλα, νοσοκόμα και νταντά. Έγινα πόρνη και οσιομάρτυρας. Διοργανώτρια εκδηλώσεων κοινωνικών και επί των δημοσίων σχέσεων. Έγινα κουμπί, κλωστή, βελόνι. Σκάλα και γεφύρι. Στα πανιά σου αέρας. Ρούχο καθαρό.

Μην με κοιτάς. Ποτέ δεν  με είδες.  Ούτε ξυστά δεν πέρασες.     

Ούτε χαμπάρι πήρες πως όλα όσα δοσμένα σου είχα ήταν δικαίωμά μου και ευχαρίστηση και δύναμη δική μου να τα δώσω και  ό χ ι   υ π ο χ ρ έ ω σ η, ηλίθιε. Τι με κοιτάς;

Δες μοναχά τον εαυτό σου στον καθρέφτη. Σ’ αρέσει, αλήθεια, αυτό που βλέπεις; Που μόνο να χτυπάς και να σκοτώνεις ξέρεις;

*Ματωμένα πορτρέτα του Δ. Αστερίου