Mόνο «έτσι ο θάνατος δεν έχει εξουσία»

Αφήστε -λένε- τους οικείους να θάψουν τους νεκρούς τους. Μη φωνάζετε για τους δολοφόνους των παιδιών, μη διαταράσσετε το πένθος τους.

Δεν ταράζουμε το πένθος τους, τον πόνο τους μοιραζόμαστε όπως στα μοιρολόγια. Γιατί το μοιρολόι είναι ο μοιρασμένος πόνος που μας κάνει αδέρφια. Μοιρολόι είναι το «οι νεκροί μας, τα κέρδη τους». Μοιρολόι είναι το «αυτοί μιλάνε για κέρδη και ζημιές κι εμείς γι’ ανθρώπινες ζωές». Μοιρολόι είναι το «Όλων των νεκρών θα γίνουμε φωνή»! Μοιρολόι για τ’ άδικο που δεν αφήνει νεκρούς και ζωντανούς να «ησυχάσουν». Μοιρολόι-φωνή που αντί του παθητικού πένθους, «αντίς τ’ άφταιγα στήθεια μου να γδέρνω», που λέει ο ποιητής, «Γιε μου στ’ αδέρφια σου τραβώ και σμίγω την οργή μου,/σου πήρα το ντουφέκι σου· κοιμήσου, εσύ, πουλί μου.»

Γιατί μόνο «έτσι ο θάνατος δεν έχει εξουσία»...