Golden boy...

Έχουν και οι Κυριακές των εκπτώσεων τα απρόοπτά τους.

 Ευειδής κυρία, ακροβατώντας στους πολυτελείς κοθόρνους της, ψωνίζει από γνωστό πολυκατάστημα της Αθήνας, ελληνικών -παρακαλώ- συμφερόντων. Μεταξύ παιχνιδιών και γκάτζετ, αγέρωχο στέκει το σταντ με τα ευφάνταστα εξώφυλλα μεγάλων εκδοτικών οίκων. 29 κριτικοί λογοτεχνίας (παντελώς άγνωστοι) συνιστούν να τα αγοράσετε πάραυτα –πριν από την ημερομηνία λήξης τους. Στα δύο το ένα δωρεάν –η προσφορά της ημέρας- εφόσον λάβετε μέρος στον διαγωνισμό για τον αξέχαστο ήρωα της χρονιάς. Αφήνει κάτω το καλάθι των αγορών και αμήχανα το χέρι της κάνει στον αέρα σχέδια ταχυδακτυλουργικά. Ώσπου μια φωνή βαθιά κάτι της ψιθυρίζει. Γυρνά το κεφάλι να σιγουρευτεί. Σε λίγο ένα λάγνο βογκητό προκαλεί συσπάσεις στο κορμί της. Ένα άλλο golden boy ξέχειλο τεστοστερόνης της υπόσχεται μοναδικές αναγνωστικές απολαύσεις. Δεν ξέρει τι να διαλέξει. Όλα ίδια τής μοιάζουν. Κλείνει τα μάτια. Α μπε μπα μπλομ… Εδώ δεν έχει διάλεξε -εδώ με κλειστά τα μάτια, ο στίχος της αγαπημένης της ποιήτριας κουδουνίζει στο μυαλό της. Με κλειστά τα μάτια, επαναλαμβάνει. Του κείθε μπλον... Τώρα που είναι φρέσκα. Μετά θα μπαγιατέψουν. Ναι, με κλειστά τα μάτια.

Σκέφτομαι. Οι αναγνώστες δεν μας διαλέγουν. Εμείς τους διαλέγουμε. Κι αν κάτι μας ευτελίζει, όπως λέει ο Davila, δεν είναι αυτά που γράφουμε αλλά οι αναγνώστες για τους οποίους γράφουμε.