To «πλοίο των τρελών»

Υπερθέρμανση του πλανήτη, πυρκαγιές, ξηρασία, πανδημία. Ο πλανήτης Γη κατάντησε ένα «πλοίο των τρελών», που ροκανίζουν το σκαρί του, έγραφε ο Ζ. Σαραμάγκου. Οι «τυφλοί» φαντάζονται πως βλέπουν και οι «τρελοί» εκλαμβάνουν την τρέλα τους ως λογική. Αλλά η πιο μεγάλη τρέλα είναι το φονικό μίσος των ομοίων.  

 “Λένε”, γράφει, ο Σαραμάγκου, “πως μισεί κανείς τον άλλο μόνο όταν μισεί τον εαυτό του, το χειρότερο όμως απ’ όλα τα μίση είναι αυτό που βαραίνει όταν δεν μπορείς ν’ αντέξεις την ομοιότητα του άλλου, κι ίσως να είναι ακόμη χειρότερα όταν η ομοιότητα αυτή κάποια στιγμή γίνει απόλυτη”. Τελικά, η ανθρώπινη περιπέτεια της αναζήτησης νοήματος και του άλλου μας εαυτού οδηγεί σε μια επιγραφή που γράφει: “Άβυσσος”. Ζούμε στην εποχή του homo mente captus (παράφρονος ανθρώπου). Ζούμε στον καιρό εκείνου του είδους ανθρώπου, του φασιστάνθρωπου που επιχειρεί να λύσει το αίνιγμα των επιλογών του, εμβαθύνοντας ακραία την αρνητικότητά του και φιλοσοφώντας με μαχαίρια, πιστόλια, πυραύλους και συμβολικούς φόνους.

 Η δυνατότητα ενός Λυρισμού της Επιθυμίας και μιας Ποίησης του Κόσμου και της Καρδιάς, εξαφανίζεται μέσα στην τοξικότητα ενός σεξιστικού, φαλλοκρατικού λόγου. Ο διά-λογος τελειώνει μ’ ένα «γ@μι@σ@ι», ένα "είσαι πουτάνα", ή ένα είσαι "μαλάκας". Το κλείσιμο στο καβούκι είναι η έσχατη άμυνα απέναντι στην απώλεια νοήματος, στην απώλεια πραγματικής επικοινωνίας. Στην εκούσια ή ακούσια μοναξιά ο εχθρός είναι πάντα εκεί έξω, είναι πάντα εκεί μέσα, είναι ο άλλος ως κόλαση, είναι ο εντός μας ξένος, είναι ο πρόσφυγας, είναι ο συνάδελφος, ακόμα και ο ομοϊδεάτης, είναι ο άλλος μας εαυτός. Αυτός ο εαυτός με τη μορφή του άλλου που απορρίπτεται, είναι πλήρης φόβου. Σ’ αυτόν το φόβο της σεξιστικής χυδαιότητας, της «αλογίας», της μη επικοινωνίας και εντέλει της απόρριψης οφείλεται η καφκική συρρίκνωση και η απόσυρση από τον δημόσιο χώρο, καθώς και η εκτεταμένη αποχή από την πολιτική διαδικασία.