Τι κρύβεται πίσω από την απόπειρα δολοφονίας του Τραμπ;

  Το τυπικό προεκλογικό σόου του Ντόναλντ Τραμπ στην Πενσυλβάνια μόλις έχει ξεκινήσει. Μετά από λίγο ακούγονται πυροβολισμοί. Οι σωματοφύλακες του πρώην και νυν υποψήφιου προέδρου πέφτουν πάνω του και τον ρίχνουν κάτω. Ένας οπαδός του Τραμπ σκοτώνεται, μία γυναίκα τραυματίζεται.

 Όταν η κατάσταση έχει τεθεί υπό έλεγχο, ο Τραμπ σηκώνεται, έχει τραύμα στο αυτί και αίματα στο πρόσωπο. Οργισμένος κραυγάζει συνέχεια fuck fuck fuck. Η απάντηση στη βία της σφαίρας ένα fuck!

Η δολοφονική απόπειρα μου θυμίζει εκείνη εναντίον του Ρήγκαν. Μόνο που εκείνος ήταν 69 μέρες Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών και ο πρώτος που επέζησε απόπειρας δολοφονίας. Το γεγονός ωφέλησε τότε την δημοτικότητα του Ρήγκαν, καθώς σύμφωνα με δημοσκοπήσεις που έγιναν μετά την απόπειρα είχε την αποδοχή του 73% των Αμερικανών. Το ίδιο αναμένεται να συμβεί τώρα και με τον Τραμπ. Ήδη η πολιτική αξιοποίηση της απόπειρας με επιθέσεις εναντίον του Μπάιντεν ξεκίνησαν.

Ο JD Vance, ένας Ρεπουμπλικανός γερουσιαστής που είναι υποψήφιος αντιπρόεδρος του Ντόναλντ Τραμπ, μιλώντας για το συμβάν ενοχοποίησε τη  «ρητορική»  του προέδρου Τζο Μπάιντεν. «Αυτό δεν είναι απλώς ένα μεμονωμένο γεγονός σήμερα. Η κεντρική υπόθεση της εκστρατείας του Μπάιντεν είναι ότι ο πρόεδρος Τραμπ είναι ένας αυταρχικός φασίστας που πρέπει να σταματήσει πάση θυσία. Αυτή η ρητορική οδήγησε άμεσα στην απόπειρα δολοφονίας του Προέδρου Τραμπ», έγραψε ο γερουσιαστής του Οχάιο στο X.

Η απόπειρα έρχεται μετά από δημοσιεύματα όπως αυτό των New York Times που χαρακτηρίζουν τον Τραμπ «μη ικανό να κυβερνήσει» και ότι συνιστά απειλή για τις ΗΠΑ. «Είναι τόσο επικίνδυνος στα λόγια του, όσο και στις πράξεις του. Τοποθετεί τον εαυτό του πάνω από τη χώρα. Περιφρονεί τους νόμους…» γράφει η εφημερίδα. Η ίδια εφημερίδα θεωρεί και τον Μπάιντεν «μη ικανό». Τον κάλεσε μάλιστα να αποσυρθεί από την κούρσα για τον Λευκό Οίκο.

Ούτε Μπάιντεν ούτε Τραμπ, λοιπόν. Τότε ποιος; Τι κρύβεται πίσω από τη δυσανεξία του πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ; Η παρακμή της πλανητικής υπερδύναμης απαντούν πολλοί.

 Η βιομηχανική υστέρηση των ΗΠΑ και η εξαφάνιση του αμερικανικού προτεσταντισμού, του ιδεολογικού οχήματος της αμερικανικής κοινωνίας, είναι οι παράγοντες της παρακμής. Σήμερα, η κατάρρευση του προτεσταντισμού πυροδότησε μια πνευματική παρακμή, εξαφάνιση της εργασιακής ηθικής και μια μαζική απληστία της οποίας η επίσημη ονομασία είναι «νεοφιλελευθερισμός», σημειώνει ο Εμ. Τοντ.

Αλλά πόσο παρακμάζουν οι ΗΠΑ; Ο Josef Joffe, ο βετεράνος συντάκτης του Die Zeit, καθηγητής διεθνών υποθέσεων στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins, θεωρεί ότι «Οι μεγάλες δυνάμεις παραπαίουν όταν τα υλικά τους περιουσιακά στοιχεία μειώνονται - όπως στην περίπτωση της Βρετανίας τον 20ό αιώνα. Αντίθετα, οι ΗΠΑ παραμένουν η μεγαλύτερη οικονομική δύναμη, υποστηριζόμενη από το συγκριτικό τους πλεονέκτημα στην τεχνολογία και τον πιο εξελιγμένο στρατό του κόσμου... για να μην μιλήσουμε για την τεράστια πολιτιστική επιρροή τους…». Η αμερικανική στρατιωτική παρουσία σε όλο τον κόσμο εξακολουθεί να είναι τρομακτική, με σχεδόν 800 βάσεις σε περισσότερες από 70 χώρες. «Οι ΗΠΑ είναι η πιο παρεμβατική μεγάλη δύναμη στη σύγχρονη ιστορία, έτσι ώστε ακόμη και όταν το αμερικανικό εκκρεμές στρέφεται περισσότερο προς τον μη παρεμβατισμό, οι ΗΠΑ εξακολουθούν να παρεμβαίνουν σε όλο τον κόσμο», αναφέρει ο Ντόμινικ Τίρνεϊ, καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Κολέγιο Swarthmore και συγγραφέας του The Right Way to Lose a War: America in a Age of Unwinnable Conflicts.

Ναι, οι ΗΠΑ εξακολουθούν να είναι η αυτοκρατορική υπερδύναμη παρά το γεγονός ότι υποχωρούν οικονομικά και ιδεολογικά (το αμερικανικό όνειρο ως εμπνέουσα αξία έχει χαθεί). Οι συνέπειες της μείωσης της οικονομικής ισχύος έχει συνέπειες και στο εσωτερικό όπου η πολιτική σύγκρουση είναι σχεδόν «εμφυλιακή» από την περίοδο της προηγούμενης προεδρίας Τραμπ (θυμίζω την εισβολή στο Καπιτώλιο).

Ο πόλεμος ήταν και κατά την πτώχευση του 1929 η λύση. Πολύ περισσότερο τώρα που αναδύονται ανταγωνιστικές δυνάμεις, όπως η Κίνα. Ένας γενικευμένος πόλεμος όμως θα σήμαινε για ολόκληρο τον κόσμο την επιστροφή στην εποχή των ροπάλων. Γι’ αυτό έχει επιλεγεί η στρατηγική των «ελεγχόμενων πολεμικών συγκρούσεων» όπως αυτή με τη Ρωσία (Ουκρανία) η οποία όμως απαιτεί σύμφωνα με τους αναλυτές των «από πάνω» ιδιαίτερες ικανότητες, πνευματικές και ψυχολογικές που οι δύο υποψήφιοι ένοικοι του Λευκού Οίκου δεν διαθέτουν. Γιατί μ’ ένα fuck του Προέδρου ο κόσμος μπορεί να επιστρέψει στην εποχή του ανθρώπου του Κρο Μανιόν…