Απόσπασμα από το ‘Το τέλος της φαντασίας’ της Αρουντάτι Ρόι (συγγραφέα του βιβλίου "Ο θεός των μικρών πραγμάτων"). Είναι μια συζήτηση με μία φίλη για την αποτυχία:
«…είχε σκοντάψει κατά λάθος στην «επιτυχία», που βασιζόταν σε μια πεποίθηση χωρίς φαντασία σύμφωνα με την οποία ο πλούτος και η φήμη ήταν το υποχρεωτικό υλικό όλων των ονείρων.
Ζεις πολύ καιρό στη Νέα Υόρκη, της είπα. Υπάρχουν άλλοι κόσμοι. Άλλα είδη ονείρων. Όνειρα στα οποία η αποτυχία είναι εφικτή. Τιμημένη. Μερικές φορές αξίζει ακόμη και να προσπαθήσουμε. Κόσμοι στους οποίους η αναγνώριση δεν είναι το μόνο βαρόμετρο λαμπρότητας ή ανθρώπινης αξίας. Υπάρχουν πολλοί πολεμιστές που γνωρίζω και αγαπώ, άνθρωποι πολύ πιο πολύτιμοι από εμένα, που πηγαίνουν στον πόλεμο κάθε μέρα, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα αποτύχουν. Είναι αλήθεια ότι είναι λιγότερο «επιτυχημένοι» με την πιο χυδαία έννοια της λέξης, αλλά σε καμία περίπτωση λιγότερο ικανοποιημένοι.
Το μόνο όνειρο που αξίζει, της είπα, είναι να ονειρευτείς ότι θα ζήσεις όσο είσαι ζωντανή και θα πεθάνεις μόνο όταν θα πεθάνεις…
…Μερικές φορές χρειάζεται να γράψω για να σκεφτώ. Της το έγραψα λοιπόν σε μια χαρτοπετσέτα. Αυτό έγραψα: Να αγαπάς. Να αγαπηθείς. Να μην ξεχνάς ποτέ τη δική σου ασημαντότητα. Να μην συνηθίσεις ποτέ την ανείπωτη βία και τη χυδαία ανισότητα της ζωής γύρω σου. Να αναζητάς τη χαρά στα πιο θλιβερά μέρη. Να κυνηγήσεις την ομορφιά στη φωλιά της…»
