Προσμένοντας ένα Like

Ήταν στα αλήθεια μια πολύ όμορφη φωτογραφία. Προσεγμένη από κάθε λεπτομέρεια. Το φως τόνιζε υπέροχα τα αψεγάδιαστα χαρακτηριστικά της κοπέλας. Τα καστανά μαλλιά της έλαμπαν γύρω από το αγγελικό πρόσωπό της. Ήταν φανερό πως είχε άνεση με το φακό. Πόζαρε αβίαστα και οι κινήσεις της έρχονταν σε πλήρη αρμονία με τα λουλούδια πίσω της που γέμιζαν με χρώματα την εικόνα. Τα έντονα μαύρα μάτια, τα κόκκινα χείλη και τα ροδαλά μάγουλα, παρέπεμπαν σε καμβά ζωγραφικής που φιλοτέχνησε σπουδαίος ζωγράφος.

Χαμογελούσε και σε έκανε να νιώθεις ένα μικρό τσίμπημα ζήλειας στην ψυχή. Όχι μόνο για την εικόνα της, αλλά και για την ευτυχία στο πρόσωπό της. Αναρωτιόσουν σε ποιο μαγικό σημείο της πόλης, που δεν μπόρεσες ποτέ να ανακαλύψεις εσύ, βρισκόταν. Tι να ήταν άραγε αυτό ή ακόμα καλύτερα αυτός, που την έκανε να χαίρεται τόσο.

Αχαλίνωτοι συνειρμοί σε οδηγούσαν στα δικά σου εφηβικά χρόνια. Στα ξέγνοιαστα χρόνια της αθωότητας με τις μεγάλες παρέες, τις ποδηλατάδες και τα γέλια που αντηχούσαν σαν γάργαρο νερό στις γειτονιές. Δεν μπορούσε να πάει το μυαλό σου πως στεκόταν απλώς μπροστά από τα

φυτά στο μπαλκόνι του σπιτιού της. Μόνη, παρά τους χιλιάδες «ακόλουθους». 

Δεν μπορούσες να σκεφτείς πως είχε ξοδέψει παραπάνω από μια ώρα χωμένη μες στα βαφτικά της, να δοκιμάζει σκιές και κραγιόν. Πως είχε τραβήξει 30 φωτογραφίες και είχε δοκιμάσει άλλα τόσα φίλτρα για να δημιουργήσει αυτό το αλαβάστρινο πορτρέτο.

Δεν μπορούσες να ξέρεις πως μετά το ποστάρισμα της «τέλειας» εικόνας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είχε περάσει την υπόλοιπη μέρα κλεισμένη στο εφηβικό της δωμάτιο, πατώντας διαρκώς ανανέωση της ροής της σελίδας και προσμένοντας ένα “like” που ποτέ δεν ήρθε.

Ή μήπως μπορούσες;