Οι βιαστές...

«Αστόπαιδα», «γόνοι καλών οικογενειών», με δωρεές στον «υψηλό» πολιτισμό, βιάζουν μία αναίσθητη κοπέλα. Η χημεία έρχεται να καλύψει την συναισθηματική αναπηρία τους και την ομοίως ανάπηρη σεξουαλική απόληξή τους. Ο βιασμός τους απαιτεί την χημική λιβιδική διέγερση του βιαστή και την χημική αναισθησία της βιασμένης. Η ριζική τους χυδαιότητα δεν χρειάζεται ούτε τον έρωτα ούτε τη σαγήνη, μόνο το γυμνό κρέας, τη χυδαία εκδοχή μιας αναίσθητης κούκλας, ένα τέχνημα, ένα «τεχνολογικό προϊόν ενός μηχανοστασίου σωμάτων», που διακινούν τα κυκλώματα trafficking στη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα, τη Μύκονο και το Αμπού Ντάμπι.

Το χρήμα τους «καίει» τα σύμβολα της γοητείας και τα τελετουργικά του έρωτα, καταστρέφει το παιχνίδι, και στη θέση των ερωτικών υποκειμένων δεν απομένουν τίποτ’ άλλο πάρεξ χαίνουσες σχισμές και ακρωτηριασμένοι φαλλοί, που επιχειρούν να καλύψουν με το χρήμα και τη χημεία την αναπηρία τους. Η αναγωγή ενός ατόμου μόνο στο σώμα του είναι, σύμφωνα με τον επιζώντα του στρατοπέδου συγκέντρωσης Primo Levi, ο απώτερος στόχος της ναζιστικής εξουσίας. Η λιβιδική ζωή της εξουσίας έχει ως απώτατη ηδονή την πλήρη υποταγή των άλλων.

Οι βιαστές της Θεσσαλονίκης παραπέμπουν τόσο στον ντε Σαντ όσο και στην ταινία Salo του Παζολίνι, καθώς εκπροσωπούν την οικονομική εξουσία που ρυμουλκεί και τις άλλες τρεις: την δικαστική, την θρησκευτική και την πολιτική.