Καλή Ανάσταση...

Η Ανάσταση εκ νεκρών, αυτό το κορυφαίο ξόρκι της έσχατης ματαίωσης, η διαλεκτική της ζωής και του θανάτου, του φωτός και του σκοταδιού, της μέρας και της νύχτας, φέτος δεν θα γιορταστεί. Η προοπτική της επανασυμφιλίωσής μας με τη φύση και τη φύση μας για φέτος ματαιώνεται. Και δεν αντικαθίσταται με καμία άλλη ελπίδα.

Και ας λέει ο φίλος πώς η μονοδοξία του καπιταλισμού καταρρίφθηκε από έναν ιό, ότι πλέον η εναλλακτική είναι αναγκαιότητα. Ο κοροναϊός μπορεί να έπληξε την αλαζονεία του μικρόθεου ανθρωπάκου με τα λατρευτικά τσιπάκια του, του τίποτα που νόμισε πως κατάκτησε το σύμπαν, μπορεί να τσακίστηκε ο ατομάνθρωπος και η φιλοσοφία των her omnes του Κάφκα, αλλά αυτοί που βάζουν πάνω από τον άνθρωπο και πάνω από τη Φύση τις ζημιές και τα κέρδη τους, είναι εδώ, έτοιμοι με νέα ψεύδη και νέους ευφημισμούς να εκμεταλλευθούν την ευκαιρία ενός ψηφιακού κόσμου που θα «απελευθερώσει» το Κεφάλαιο από την ανάγκη της εργασίας, και που θα αλλάξει το χρώμα του καπιταλισμού από μαύρο σε πράσινο!  

Υπάρχει άραγε εναλλακτική; Υπάρχει δυνατότητα να συμφιλιωθούμε με τη φύση και με τη φύση μας, να ξανανιώσουμε τη σμίξη, τη διαθεσιμότητα για αγάπη, να δώσουμε χώρο και χρόνο στον άλλο και το άλλο, να δεχθούμε την απρόσιτη πλευρά του διαφορετικού, να ξαναδούμε τι είναι και τι δεν είναι, ότι η ζωή που δεν μοιράζεται είναι ζωή χαμένη; Δεν διαφαίνεται πολιτική απάντηση. Μόνο ίσως κοινωνική. Αυτή που λέει πως σε όλα τα ερωτήματα η απάντηση είναι ο Άνθρωπος.  

 Αν είναι να κάνουμε, λοιπόν, μια αληθινή Ανάσταση, έστω και σε συνθήκες εγκλεισμού, ας αναστήσουμε την αγαπητική μας σχέση με το βλέμμα του Άλλου, ας ζήσουμε την αγάπη με τον τρόπο του Ιησού, του Γκάντι, ή του Τσε Γκεβάρα, ας βιώσουμε την αγάπη ως δώρο, ως Θυσία του Εαυτού. Γιατί τίποτα δεν είναι η ζωή και κανείς δεν Είναι χωρίς Αγάπη.