Η αριστερά ενισχύει ακούσια την παραδοσιακή δεξιά στην Ευρώπη

Οι πρόσφατες περιφερειακές εκλογές στη Γαλλία έδειξαν ότι ένα τεράστιο ποσοστό πολιτών (το 66%) απείχε από την εκλογική διαδικασία. Όσο για τα εκλογικά αποτελέσματα καθεαυτά, δείχνουν υποχώρηση της ακροδεξιάς Λεπέν, χωρίς να ενισχύεται ο Μακρόν, και “άνοιγμα του δρόμου για την ενίσχυση της παραδοσιακής δεξιάς” όπως εκτιμά το περιοδικό Courrier International στην ιστοσελίδα του. Η ίδια τάση διαμορφώνεται και στη Γερμανία, όπου παρατηρείται υποχώρηση της ακροδεξιάς και ενίσχυση του κόμματος της Α. Μέρκελ, ενώ καταποντίζεται το SPD. Όσο για το αριστερό Ντελίνκε παραμένει στα ίδια χαμηλά επίπεδα. 

Όπως σημείωνε αναλυτής στη γαλλική εφημερίδα Le Monde, η αριστερά, καταγγέλλοντας την ακροδεξιά, επί της ουσίας ωθεί τους οπαδούς της να ψηφίσουν τον πιο όμορο πολιτικό σχηματισμό, ο οποίος στη Γαλλία είναι η “παραδοσιακή δεξιά”, στη Γερμανία το CDU, στην Ελλάδα η ΝΔ.

Η αριστερά συνεχίζει και σήμερα την ίδια πολιτική διαχωρισμού της ανήκουσας στο “δημοκρατικό τόξο” δεξιάς από την ακροδεξιά. Έτσι, πολιτικοί της δεξιάς, όπως η Μέρκελ, ο Μακρόν, ο Μητσοτάκης κ.ά. μπορούν να κινούνται σε όλο το φάσμα της «φαιάς περιοχής» από την άκρα δεξιά, την εναλλακτική δεξιά, τη ριζοσπαστική δεξιά, τη λαϊκή δεξιά, την ταυτοτική δεξιά, την εθνικιστική δεξιά, την ξενοφοβική δεξιά, ή ακόμα και την φιλελεύθερη «ακροκεντρώα» δεξιά, και να συλλέγουν από παντού. Τι συνέχει όλα αυτά τα υποσύνολα; Η μετανάστευση, τα ζητήματα ασφάλειας και η χριστιανική ταυτότητα της Ευρώπης. Η ευρωπαϊκή δεξιά υπερασπίζεται σήμερα τον χριστιανικό χαρακτήρα της Ευρώπης, κάτι που την φέρνει σε στενή επικοινωνία και συνεργασία με τις θεσμικές εκφράσεις όλων των χριστιανικών δογμάτων, δημιουργώντας έναν φονταμενταλισμό που καταλήγει στον τζιχαντισμό, δηλαδή σ' έναν κυριολεκτικά "ιερό πόλεμο" εναντίον των αλλόθρησκων, των ξένων, των προσφύγων, των μεταναστών! 

Η αριστερά από την πλευρά της χρησιμοποιεί μια αφηρημένη ρητορική περί οικουμενικότητας και αλληλεγγύης. Έτσι χάνει στο ιδεολογικό και πολιτικό πεδίο. Η υποχώρηση αυτή με τη σύμπραξη των συστημικών μέσων μαζικής προπαγάνδας δημιουργούν την εντύπωση ότι ο φασισμός και ο ρατσισμός εγγράφονται, πλέον, στην κουλτούρα των κοινωνιών, διαμορφώνοντας το έδαφος για τον «εμφύλιο των κάτω», που είναι μία πολύ παλιά τεχνική μετάθεσης της σύγκρουσης από κεντρικά ζητήματα σε περιφερειακά, από την πραγματική αιτία της κοινωνικής έντασης που είναι ο καπιταλισμός, στην είσοδο των δήθεν «κακών» από την φυλετική, ιδεολογική-θρησκευτική και κοινωνική τους «κούνια» μεταναστών, που είναι δήθεν η αιτία των δεινών. Η αριστερά  αδυνατεί να αντιπαραθέσει τη δική της πολιτική και ιδεολογική εξήγηση, να πείσει ότι υπάρχει ζωή έξω από το πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης πλανητικής μαφίας, και, κυρίως, να αντιμετωπίσει το σημερινό νέο-φασιστικό φαινόμενο ως ανεστραμμένο είδωλο και λειτουργικό παρακολούθημα του νεοφιλελεύθερου ολοκληρωτισμού. Να καταδείξει, δηλαδή, ότι η αιτία της μετανάστευσης είναι η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, είναι αυτοί που δεν διστάζουν να στείλουν κόσμο και κοσμάκη στον Καιάδα της ανεργίας και της εξαθλίωσης, ή στον πάτο της Μεσογείου προκειμένου να πωλήσουν όπλα προκαλώντας πολέμους, για χάρη εκείνου του ειδωλολατρικού ξόανου που λέγεται Κέρδος και το οποίο πίνει το νέκταρ από τα κρανία των δολοφονημένων.

Η αριστερά, ελλείψει σύγχρονων πολιτικών ερμηνευτικών εργαλείων, αδυνατεί να εξηγήσει τις αντιθέσεις της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, τις διεθνείς ή εμφύλιες συγκρούσεις που προκαλούν την προσφυγιά, και να καταστήσει κατανοητό το γεωπολιτικό παίγνιο που λαμβάνει χώρα μεταξύ των πλανητικών υπερδυνάμεων. Μένει έκπληκτη και απαράσκευη μπροστά στην «επιστροφή των λαών», αδυνατώντας να πολιτικοποιήσει τα αυθόρμητα κινήματα, παρέχοντάς τους διάρκεια και πολιτική στόχευση...