Για τον Μπίλι: «Κι ας μην νικήσουμε ποτέ. Θα πολεμάμε πάντα»

«Κι ας μην νικήσουμε ποτέ. Θα πολεμάμε πάντα.» Αυτή η φράση του Βασίλειου Μάγγου συνιστά τρόπο σκέψης και ζωής ενός ελεύθερου ανθρώπου. 

Γιατί σε αυτή την μεταηρωική εποχή κάθε άνθρωπος οφείλει να αποτινάξει το φόβο και να μετατραπεί σε υποκείμενο. Στην «Φαινομενολογία του Πνεύματος», κύριος του εαυτού του είναι εκείνος που δεν φοβάται να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή του, που είναι πρόθυμος να πεθάνει για την ελευθερία του. Αντίθετα, ο σκλάβος τρέμει για τη ζωή του και δέχεται, προκειμένου να παραμείνει ζωντανός, το καθεστώς του δούλου. Η δράση είναι η θεραπεία για κάθε είδους φόβο. Όπου ως δράση εννοούμε την Κίνηση προς το αντικείμενο του φόβου.

Το ζήτημα της ελευθερίας του πολίτη, λοιπόν, είναι σήμερα επίκαιρο όσο ποτέ. Και όχι μόνο στην Ελλάδα. Ο καθηγητής David Runciman (άρθρο στην The Gaurdian) θεωρεί ότι «οι μεγαλύτερες ερωτήσεις σε οποιαδήποτε δημοκρατία είναι πάντα για το πώς θα ασκούν οι κυβερνήσεις τις εξαιρετικές εξουσίες που τους δίνουμε. Και πώς θα ανταποκριθούμε όταν τις εφαρμόσουν». Αυτά μπορεί να ήταν μέχρι τώρα θεωρητικά ζητήματα, αλλά τώρα τα ζούμε, επισημαίνει ο Runciman. Και συνεχίζει: Σήμερα, όπως έγραφε ο Χόμπς, «η εξουσία του πολιτικού καθεστώτος είναι να έχει τη δύναμη ζωής και θανάτου πάνω στους πολίτες. Ο μόνος λόγος που θα μπορούσαμε να δώσουμε σε κάποιον αυτή την εξουσία είναι επειδή πιστεύουμε ότι είναι το τίμημα που πληρώνουμε για τη συλλογική μας ασφάλεια. Αλλά σημαίνει επίσης ότι αναθέτουμε αποφάσεις για τη ζωή και το θάνατο σε ανθρώπους που τελικά δεν μπορούμε να ελέγξουμε.» Εδώ βρίσκεται το κρίσιμο σημείο, ο έλεγχος της κρατικής βίας και αυθαιρεσίας. Αυτό δεν αφορά μόνο την δράση των δυνάμεων της κρατικής καταστολής, αλλά και την «αυθαιρεσία της ατομικής πολιτικής κρίσης». Όταν δηλαδή ένας πολιτικός, όπως ο Χρυσοχοΐδης, ή ο Τραμπ και ο Μπολσονάρου, δεν «βλέπει» την πραγματικότητα της αστυνομικής αυθαιρεσίας, όταν η κρατική βία στην πιο άγρια μορφή της θεωρείται κανονικότητα, τότε "μπάτσοι-δολοφόνοι" θα σκοτώνουν παντού: στη Χιλή, στο Παρίσι, στη Μινεάπολη, στο Χονγκ Κονγκ, στο Βόλο, στην Αθήνα...

Γι' αυτό «Ο αγώνας… κατά της αυταρχικής σκληρότητας θα διαμορφώσει το μέλλον όλων μας. Είμαστε πολύ μακριά από τον τρομακτικό και βίαιο κόσμο από τον οποίο ο Χομπς προσπάθησε να ξεφύγει σχεδόν πριν από 400 χρόνια. Αλλά ο πολιτικός μας κόσμος είναι ακόμα αυτός που Χομπς θα αναγνώριζε», σημειώνει ο Runciman.

Συνεπώς, ο αγώνας κατά της αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας είναι αγώνας για τη δημοκρατία και τον κόσμο μας, την ίδια την κοινωνία και τη ζωή μας. Και όπως έγραφε ο Βασίλειος Μάγγος, ο ίδιος ο αγώνας, ανεξάρτητα από την έκβασή του, δίνει περιεχόμενο και ποιότητα στη ζωή του καθενός.

Γι’ αυτό: «Κι ας μην νικήσουμε ποτέ. Θα πολεμάμε πάντα.»