Christina Mavropoulou
Δεν σκέφτομαι το χιόνι αν και κρυώνω. Λογικό, κανονικό ανθρωπάκι.
Ξύπνησα και μπαμ. Το σοκ του σεισμού στην Τουρκία, σ' αυτές τις περιοχές που λυσσομανά ο πόλεμος και η βία της κατασταλτικής εξουσίας (και από τις δύο πλευρές των συνόρων), πάνω από δέκα χρόνια. Έτσι, δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο αυτή τη στιγμή. Μόνο τα παιδιά που δεν θα μεγαλώσουν γιατί είναι νεκρά. Τους ανθρώπους που έχασαν τα πάντα. Βιός, οικείους, φίλους, συντρόφους τους που θάφτηκαν στα συντρίμμια. Όσους και όσες σκάβουν με τα νύχια τους να πάρουν κάποιες ανάσες κάτω από τα συντρίμμια. Αυτούς/Ες που επέζησαν και ανήμποροι/Ες και αποσβολωμένοι/Ες από το σοκ της γης που τους κατάπινε, βολοδέρνουν σαν φαντάσματα ψάχνοντας και συνάμα να τους τσακίζει το ψύχος, τα αστροπελέκια και η κακοκαιρία. (Μέχρι τώρα 1.300 νεκροί και... Counting)
