Στο χιόνι

Ένα θλιβερό γεγονός τον έφερε μετά από χρόνια στο πατρικό του. Επισκέπτη στις παιδικές του μνήμες. Γεμάτο το κοιμητήριο και άδειο το χωριό. Εδώ ο χρόνος μετριέται με απουσίες. Ένα ρίγος μοναξιάς τον διαπέρασε, σαν να έβλεπε φωλιά που τα πουλιά είχαν πετάξει από καιρό. Χιόνι φρέσκο είχε καθίσει πάνω στο παλιό, βαρύ σαν τα χρόνια που περάσαν. Οι αναμνήσεις σφαίρες τον κάνουν κομμάτια. Μέσα στην απόλυτη σιωπή του λευκού τοπίου είδε τον εαυτό του παιδί. Να κάνει τσουλήθρα στο χιόνι πηγαίνοντας σχολείο. Φορώντας κάτι παλιά άρβυλα. Και τις τσέπες γεμάτες ψημένα κάστανα. Με μια σφεντόνα στο χέρι να κυνηγάει πουλιά. Κάθε σοκάκι και μια σουβλιά στην καρδιά.

Στον καφέ της κηδείας δυο τρεις παλιοί συμμαθητές, συνταξιούχοι όπως κι αυτός. Μπορούσε να μετρήσει τα χρόνια που είχαν περάσει ένα προς ένα στις ρυτίδες του προσώπου τους. Οι παλιοί φίλοι, μια ακόμα υπενθύμιση του χρόνου που περνάει. Για μια στιγμή μια απόγνωση μπήκε στην κουβέντα. Κι ύστερα ο καφές δεν αρκούσε. Κι ο λαιμός πικρή στάχτη. Πολύ αργότερα η θλίψη τσαλάκωσε τη νύχτα και παραδόθηκε κλαίγοντας σε ένα μεθυσμένο μαύρο ύπνο.

Φορτίο βαρύ η νοσταλγία.