Το μπουκέτο

Μόλις έφτασε το γραφείο μπουκέτο. Μια ντουζίνα τουλίπες και μισή ζέρμπερες. Γέμισε το γραφείο μου, το γκρίζο, χρώμα. Στην κάρτα είδα το όνομα της Ε. και μια φράση του Αρχιμήδη(;) Δῶς μοι πᾶ στῶ καὶ τὰν γᾶν κινάσω. Η Ε είχε έρθει σε εμένα πριν από κάποια χρόνια. Μου είχε συστηθεί. Σωστά την είχα γράψει στα δικόγραφα, αλλά μέσα μου, περιέργως και πάντοτε αυθαίρετα, την είχα βαφτίσει Ευγενία. Το πραγματικό της όνομα μολονότι ταίριαζε απόλυτα με το παρουσιαστικό της (μπορεί να είναι και η ωραιότερη γυναίκα που έχω συναντήσει) ήταν εντελώς ασύμπτωτο με την ιστορία που αφηγήθηκε. Πριν λίγες μέρες μου τηλεφώνησε από μακριά και ευτυχισμένη. Μου ζήτησε χάρη. Την έκανα. Αντίχαρη ήρθε το μπουκέτο σήμερα, ασύγκριτα ωραιότερο από αυτό που πήρε από μένα. Πάντως το όνομά της αποκαταστάθηκε μέσα μου και πολύ μου άρεσε γι' αυτό και το μοιράζομαι.

Μικρά πράγματα, θα μου πεις, σε τούτη τη βάρβαρη Βαβέλ (παρήχηση του β η οποία μπορεί να συνεχιστεί βουστροφηδόν και βαθμηδόν προς την καταβαράθρωση), που θέτει σε καθημερινή δοκιμασία το  -ούτως ή άλλως- πτωχό μας πνεύμα και χωρίς, μάλιστα, εγγύηση μακαριότητας.

Tι να κάνουμε; αυτά έχουμε. Μικροπράγματα