Το καλοκαίρι...

Οι χιλιάδες περιπλανώμενοι άνθρωποι της φωτογραφίας είναι ξεσπιτωμένοι Παλαιστίνιοι.

Οι εγκληματίες του Νετανιάχου τους πυροβολούν εν ψυχρώ. Διακόσιοι νεκροί και τραυματίες σε σημείο μοιράσματος φαγητού.

Τίποτα δεν σταματά την βαρβαρότητά τους. Διαθέτουν έναν τεράστιο μηχανισμό οικονομικής και στρατιωτικής στήριξης κι έναν γιγαντιαίο μιντιακό μηχανισμό παραπληροφόρησης και «ξεπλύματος» των εγκλημάτων τους.

Για να μπορέσουν όμως να πετύχουν το blanchiment της μαύρης τους δράσης χρειάζονται κι ένα επίπεδο συνείδησης που έχει εκπέσει στη νηπιακή βαθμίδα του έλλογου, που βρίσκεται στο πιο χαμηλό σημείο ενσυναίσθησης, χρειάζονται έναν άνθρωπο που τυφλά και ανερώτητα ακολουθεί ό,τι «λέγεται», που σκέφτεται ό,τι σκέφτονται, και πράττει ό,τι «συνηθίζεται». Και τον δημιουργούν με τελετουργίες και μαγγανείες, με παραπληροφόρηση και ανακατασκευή της ιστορίας στα δικά τους μέτρα.     

Παρόλα αυτά, στην εποχή των σπαραγμάτων και της φτηνής αναπαραγωγής η επινόηση διοδεύσεων δεν έχει εκλείψει. Η ζωή αντιστέκεται. Στη Γάζα, το διάβασμα «σου επιτρέπει να μην σκέφτεσαι τον θάνατο συνέχεια» λέει ένα κορίτσι. Αν και τα 12 πανεπιστήμια στη Λωρίδα έχουν καταστραφεί από τον ισραηλινό στρατό, η διδασκαλία συνεχίζεται με διαδικτυακά προγράμματα, τα οποία παρακολουθούν καθημερινά χιλιάδες φοιτητές.

 Βλέποντας αυτή την εικόνα των παιδιών που διαβάζουν ανάμεσα στα βομβαρδισμένα χαλάσματα θυμάμαι τον Καμύ να αφηγείται την αντίφαση του κόσμου και των ανθρώπων: «Ένας άνθρωπος παρατηρεί με θαυμασμό τον κόσμο κι ένας άλλος σκάβει τον τάφο του: πώς να τους ξεχωρίσω; Τους ανθρώπους και τον παραλογισμό τους; Αλλά να το μειδίαμα του ουρανού. Το φως δυναμώνει και μήπως έρχεται το καλοκαίρι;».

Ναι έρχεται το καλοκαίρι…

Θα έρθει και η λευτεριά στην Παλαιστίνη αγκαλιά μ’ ένα βιβλίο…

Και στις παραλίες της Γάζας δεν θα αράζουν ουσιοεξαρτημένοι λεφτάδες, αλλά θα παίζουν χαρούμενα παιδιά της Παλαιστίνης…