Το δώρο

Τύλιξε το δυο χιλιάδες δέκα οχτώ,

σε μια κόκκινη σακούλα.

Απέξω έγραψε:  «Αποδείξεις!»

Με μεγάλα μαύρα  γράμματα.

Το κόκκινο είναι το χρώμα της χαράς.

Το κόκκινο ήταν το αγαπημένο του.

Το μαύρο, κάνει αντίθεση στη χαρά.

Κάθε μήνας είχε το λογαριασμό του.

Κάθε μέρα, τον απολογισμό της.

Ύστερα ξάπλωσε στην πολυθρόνα…

Το Γενάρη γεννήθηκε κάτι καλό.

Αλλά είχε κάποια καθήκοντα.

Το Φλεβάρη, φλυαρούσε ένας πόθος

Αλλά είχε κάποια καθήκοντα.

Ο Μάρτης του, μαρτυρούσε για μια αγκαλιά.

Αλλά είχε κάποια καθήκοντα.

Τον Απρίλη, απαρνήθηκε μια πεθυμιά.

Αλλά είχε κάποια καθήκοντα.

Το Μάη μαγεύτηκε από μια ομορφιά.

Αλλά είχε κάποια καθήκοντα.

Τον Ιούνη, αισθανόταν Ιώβ.

Ήταν πολλά τα καθήκοντα.

Κι ο χρόνος είχε πια μισιάσει.

Τον Ιούλιο, τον Αύγουστο, το Σεπτέμβρη…

Το καλοκαίρι, ποτέ δε δροσίζει.

Για όποιον έχει καθήκοντα.

Τον Οχτώβρη ένα «ωχ» είχε καλοκαθίσει.

Σχεδόν πάνω στα καθήκοντα,

Το Νοέμβρη οι νουθεσίες έγιναν βραχνάς.

Τα καθήκοντα δε νουθετούνται.

Νουθετούν.

Το Δεκέμβρη, δεν πεθυμούσε κάτι.

Μόνο να μαζέψει τα καθήκοντα.

Μέσα σε μια κόκκινη σακούλα.

Ήταν το δώρο της χρονιάς του.