Τι ζωή ζούμε!

Οχτώ το πρωί, δυο ώρες webex με νυσταγμένα παιδιά, που μπαίνουν επειδή σε εκτιμούν και ξέρουν πως θα είσαι εκεί, "μάθημα" από το γραφείο στην κρεβατοκάμαρα, έχει ξυπνήσει και το ταίρι, έχει στρώσει το background μην γίνουμε και ρεζίλι και έχει πάει στην κουζίνα για να συνδεθείς, κενό την τρίτη ώρα, μεταφορά στο σαλόνι για να βάλεις λίγο μουσική, μπαλκόνι για κανένα τσιγάρο και δυο τζούρες καφέ, επιστροφή για "μάθημα", να μετράς πόσες φορές ρωτάς αν σε ακούνε κι άλλες τόσες φορές τα μπαίνω και ξαναβγαίνω, κόλλησε, ο μικρός έχει συνδεθεί με τον πανεπιστήμιο και παρακολουθεί μάθημα, ο μεγάλος έχει συνδεθεί κι αυτός, έχει βάλει και σώζει το μάθημα και λαγοκοιμάται, η μεγάλη μάλλον κοιμάται, μια ώρα "μάθημα" και μετά πάλι κενό, προλαβαίνεις ένα τσιγάρο ακόμη και ίσως έναν δίσκο, φαγητό στα γρήγορα, γιατί 2 το μεσημέρι συνδέεται το ταίρι για μάθημα στα δικά της παιδιά για ένα τετράωρο, περιμένουμε ξανά διάγγελμα σήμερα, ή μήπως είναι αύριο, να συνδεθώ να πληρώσω κανέναν λογαριασμό, να στείλω 4 να πάω στην μάνα μου μια βόλτα, στα δύο μέτρα απόσταση και χωρίς αγκαλιές, δίπλα στην πόρτα θα κάτσω να πούμε πέντε κουβέντες, οι φίλοι δεν απαντούν στα τηλέφωνα, και τι να πούμε πάλι, καταλαβαίνω, δεν μπορείς να τους κακολογήσεις, τέλμα όλη η πλάση γύρω μας, μαλάκες στην τιβί, παπαριές στο φβ, μοναδικό σημείο έντασης να στέλνεις ένα 6 και στην ουσία να κάνεις ένα 2, ενώ στην πραγματικότητα θέλεις ένα παρατεταμένο 4 να πάρεις σβάρνα όλα τα σπίτια των φίλων και να τους φωνάζεις κατεβείτε κάτω ρε μαλάκες-πάμε για μπύρες, απλά πράγματα γαμώτο δηλαδή, αλλά πρέπει να προσέχεις και συνέχεια μην σου αδειάσει και η μπαταρία του κινητού γιατί άντε μετά να αποδείξεις πως "έστειλες" και δεν είσαι αρνητής, τι αρνητής ρε μαλάκες, όλα τα έχουμε δεχτεί τελικά...

Πω ρε φίλε, τι ζωή στα όρια είναι ετούτη που ζούμε!...