Συνάντηση...

Συναντηθήκανε μια μέρα βροχερή, εντελώς τυχαία, στο κέντρο. Φίλοι απ’ το πανεπιστήμιο, χαμένοι από χρόνια στο κυνήγι του χρήματος και της κοινωνικής καταξίωσης. Η ζωή μια φρενιασμένη κούρσα: γεννιέμαι, τρώω, σπουδάζω, δουλεύω, αναπαράγομαι, αγοράζω, πουλάω, πεθαίνω. Κάποτε υπήρχαν κι άλλα ρήματα: συλλογίζομαι, ονειρεύομαι, κουβεντιάζω, επικοινωνώ.

Μερικές φορές οι άνθρωποι χάνονται μπροστά στα μάτια μας. Κι άλλοτε χανόμαστε οι ίδιοι. Ένα καθήκον εδώ, ένα παραπέρα, να σε σφίγγουν και να σε σφίγγουν.

Είπανε πολλά, όλα όσα αποσιωπούμε συνήθως, για να μη φανερωθεί ο αληθινός μας πόνος, μετρήσανε απόντες, ανταλλάξανε συμβουλές, θυμήθηκαν την εποχή που έλειπαν οι πολυτέλειες και περίσσευαν τα νιάτα, η ορμή, να αγωνιστούν,  να πέσουν, να σηκωθούν, να ξαναρχίσουν. Κι ύστερα τους τύλιξε μια παρηγορητική σιωπή. Συλλογίζονταν πόσο μόνοι μας είμαστε, μέχρι να μοιραστούμε μια κουβέντα, δυο λόγια με το διπλανό μας.

Έξω η βροχή είχε σταματήσει, χάρηκαν πολύ που ανταμώσανε, δώσανε υπόσχεση να τα ξαναπούνε, χώρισαν βιαστικά. 
Ο χρόνος ποτέ δε φτάνει κι οι άνθρωποι πρέπει να αρκεστούν σ’ αυτό. Να ξέρεις ότι ο άλλος είναι εκεί, κι ας μη βλέπεστε συχνά. Μερικές φορές οι άνθρωποι χρειάζονται μόνο αυτό. Να ξέρουν.