Σόλωνος...

 Κατηφορίζοντας τη Σόλωνος, Νοέμβρη μήνα

 βάζω πλάτη στη νύχτα
 να σταθεί στα πόδια της, στα πόδια μου

γιατί σκοντάφτει ολοένα και μου βάζει τρικλοποδιές

Εγώ που με λένε Μαρία

ήμουν εδώ που τώρα θυμάμαι πως ήμουν

Με τα μαλλιά μου κοντά  κομμένα αγορίστικα
 βαδίζω  διασχίζοντας  τη νύχτα 

Τη νύχτα που με συντροφεύει  με παγίδες
 με  φωτιές και δακρυγόνα

Εμένα που με λένε Μαρία

 όπως και τότε   μ' έλεγαν, αλλά δεν είμαι πια εκείνη

Εκείνη είναι η κόρη μου, ένα κορίτσι με αγορίστικα μαλλιά,

η κόρη που  ακόμη δεν είχα γεννήσει

Φοιτήτρια, νύχτα στους δρόμους του κέντρου

 κατηφορίζοντας τη Σόλωνος με τους παλιούς συντρόφους

 υπερίπταμαι της μνήμης, της λησμονιάς και της νιότης
 που μας κυνηγούσε να βιαστούμε

Βιάσου Μαρία,
Βιβή
Αιμιλία
βιάσου Στέλλα
Δημήτρη 
βιάσου Μαρία

δε θα προλάβουμε τους άλλους στην πορεία κι είμαστε μόνοι εδώ, μέσα στη νύχτα

ενός Νοέμβρη η Απρίλη, πού να θυμάμαι;

Κι όμως θυμάμαι με τόση διαύγεια  στιγμές μοναχικές 

Καφέδες χυμένους στα σκαλοπάτια

Και αφίσες στους τοίχους να γράφουν το όνομα μου

Θυμάμαι τα μάτια μα όχι  τα βλέμματα

Θυμάμαι τα λόγια που με τραβούσαν από το χέρι

Σήκω, μην κάθεσαι εδώ, μας περιμένουν

Μας περιμένουν νύχτες, μας περιμένουν μέρες
για να κατηφορίσουνε μαζί μας

Εγώ που με φωνάζανε Μαρία

Κουβαλώ τις αίθουσες στην τσέπη του τζην παντελονιού μου

Αναπλέω σ´ ένα μακροβούτι τη Σόλωνος 
ξανά κάθε Νοέμβρη και κάθε Απρίλη.

Καλημέρα,    

συγγνώμη που άργησα ξανά στο μάθημα σας

Σκιτσάρισα το  πορτρέτο  σας, εχθές, την ώρα που διδάσκατε

Μα δε θυμάμαι πια το πρόσωπο σας.