Συγγραφικά χαμόγελα

Εκμαιεύω ιστορίες από ανυποψίαστους περαστικούς, εκβιάζοντας τις σιωπές, τις χειρονομίες και τα πιο μελαγχολικά τους βλέμματα. Διαστροφή του επαγγέλματος βεβαίως, που στην αρχή μου ψιλοάρεσε, ύστερα άρχισε να με διασκεδάζει και μετά τη συνήθισα για τα καλά. Αλλά τώρα πια νιώθω σαν τους γυναικολόγους που απ’ την πολύ εντρύφηση με το επιστημονικό τους αντικείμενο έχουν χάσει κάθε ερωτικό ενδιαφέρον για το άλλο φύλο ή σαν τους πιο ευσυνείδητους κριτικούς λογοτεχνίας που μπλεγμένοι με τις λογοτεχνικές θεωρίες, τα εκφραστικά μέσα και τις αφηγηματικές τεχνικές έχουν στερηθεί την απόλαυση της ανάγνωσης.

Τις προάλλες για παράδειγμα περπατούσα με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Μπροστά μου ένα ζευγάρι ηλικιωμένων βάδιζε αργά πιασμένο χέρι χέρι. Όμως η δική μου η χαρά είχε άλλη αιτία. Μόλις είχα καταφέρει να σκαρώσω μια εξαιρετική μεταφορά για το επόμενο διήγημά μου.  Φοβάμαι ότι ζω τη ζωή μου σε απόσταση. Έσκυψα το κεφάλι και τους προσπέρασα ντροπιασμένος.