Στο δια ταύτα...

Γίνεται της καρακόλασης.

Παντού.

Σε όλα τα πεδία.

Σε ΟΛΑ όμως.

Δεν προλαβαίνεις να μαζεύεις θλίψεις, σοκ, αναπάντεχα, απίστευτα, ανάποδα.

Τι να πρωτοπείς, με τι να πρωτοστεναχωρηθείς, που και ποιόν να πρωτοσυνδράμεις, πόσους ώμους να αγκαλιάσεις, σε ποιον να πρωτοσυντρέξεις...

Τις αιτίες λίγο-πολύ τις γνωρίζουμε.

Τα πρόσωπα τα ξέρουμε.

Τις λύσεις τις ψυχανεμιζόμαστε, με σημαντική βεβαιότητα.

Στο "δια ταύτα" και στο "επομένως" είναι που τρώμε κολλήματα και αναστολές και μας πνίγουν οι συμβάσεις και οι ανασφάλειες.

Είναι εκείνο το ρημάδι το αίσθημα αυτοσυντήρησης και αυτοπροστασίας, μαζί με κάτι αγκυλώσεις περί ελπίδας που πεθαίνει τάχα μου τελευταία και τέτοιες θεωρητικομπούρδες που μας έχουν πριονίσει το μυαλό.

Γι’ αυτό μαζευόμαστε.

Και μαραινόμαστε.

Όλοι μαζί.

Κι ο καθένας μόνος του.

Μας έχει μείνει αποκούμπι το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός μονάχα.

Κι αν η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία φίλε, οι άνθρωποι θα πεθαίνουν πάντα πρώτοι.

Ευτυχώς να λέμε, που τάχαμου είμαστε όλοι καλά...

(Κείμενο και μουσική υπόκρουση, δεν ταιριάζουν θα πει κανένας.

Ναι, σιγά...

Μήπως ταιριάζουν αυτά που ζούμε, με εκείνα που επιθυμούμε;...)