Στημένα παιχνίδια

Εναλλάξ όσο ήμασταν στο σχολείο, με τη σειρά μετά όποιος έδινε εξετάσεις. Στο πανεπιστήμιο ξανά εναλλάξ, με τη σειρά μετά όποιος έπαιρνε πτυχίο. Από κει και πέρα σταθερά εναλλάξ είτε ήμασταν στο σπίτι είτε είχαμε τις δικές μας οικογένειες. Μια εγώ, μια η αδελφή μου, μια η άλλη μου η αδελφή. Εμείς πάλι είχαμε ψυλλιαστεί από νωρίς την απάτη, ξέραμε από πριν τίνος η σειρά είναι. Κι έτσι έχασε τη χάρη του το πράμα, πού και πού το διασκεδάζαμε κιόλας, στο τέλος έμεινε μόνο η απορία. Δεν λέω για τον Χριστούλη ή για την Παναγίτσα ή για το τρακτέρ ή για τα ζωντανά ή για τα χωράφια – για σας μόνο λέω: ρε πατέρα, πότε επιτέλους θα το κερδίσεις εσύ ή μάνα αυτό το κωλοφλουρί;