Σπάσε την καλούμπα

«Ο κόσμος είναι ένα όνειρο,

όχι όμως λόγω υπερβολής,

αλλά λόγω ελλείψεως»

Φ. Πεσσόα.

Πώς χλόμιασαν έτσι οι λέξεις! Θαρρείς ψυχορραγούν. Υπάρχει απινιδωτής; Μια κάποια διαδικασία ανάνηψης παλμό ξανά για να τους δώσει; Να διεγερθούν; Να εξεγερθούν; Με έναν βηματοδότη; Νοηματοδότη ίσως; Τι θα έλεγε η επιστήμη; Έχει ελπίδα ανάστασης να μας πουλήσει; Τι έχει, πέρα από σιλικόνη, να προσφέρει; Κάποιο μόσχευμα; Είχα ακούσει για του χοίρου την καρδιά, μα δεν καλοθυμάμαι κιόλας. Μα με του χοίρου την καρδιά θα βγει ο ήχος; Ο ήχος ο σωστός. Το γρύλισμα το ακούω. Να μου λείπει. Κοίτα τες. Μία μία τις σηκώνω, τις τραντάζω, τις τσιμπάω, στα σκαμπίλια τις αρχίζω. Δεν συνέρχονται. Εκεί που κάνουν ν’ αντιδράσουν πέφτουν πάλι χάμω. Ανήμπορες.

Μου μείναν μόνο τα κουφάρια τους. Ωραίες ήταν κάποτε και τόσο λαμπερές που έλεγες αιώνιες θα μείνουν. Τώρα καμιά τους δεν διακρίνεται, δεν ίπταται, δεν ξεχωρίζει. Ένας σωρός πτωμάτων. Και πες μου ν’ ανοίξω λάκκο να τις θάψω ομαδικά, ή να τις παρατήσω να τις φαν τα όρνια;

Χώθηκα μέσα σ’ έναν κάδο ανακύκλωσης. Βρήκα όλα τα τενεκεδάκια coca-cola. Τα ένωσα με σπάγκους. Τα γέμισα με τα κουφάρια των νεκρών μου λέξεων. Τα σέρνω τώρα πίσω μου όπως τα αυτοκίνητα των νεονύμφων στις αμερικάνικες ταινίες. Αλλά δεν περπατώ. Πετώ. Αυτές με βάραιναν τόσο καιρό και με κρατούσαν χαμηλά. Αυτές οι άθλιες -στο στόμα μου γυαλιά σπασμένα- αυτές, οι άθλιες που μπορούσαν το τραπέζι μου Τράπεζα να το κάνουν, την κλίνη Κλινική, εμένα από γυναίκα πυρ και θάλασσα, εσύ να ψάχνεις μες στον άνδρα την ανδρεία κι ο άνθρωπος στα μάτια του άλλου ανθρώπου αντί να βλέπει ουρανό μια χούφτα χώμα. Αυτές κατώβλεπα με κάναν στην πολυθρόνα μου να πνίγομαι με το βιβλίο του Alan Burns «Η Ευρώπη μετά τη βροχή» στο ένα χέρι και στο άλλο ανοιγμένη την ομπρέλα μου. Αυτές με βάραιναν τόσο καιρό και με κρατούσαν χαμηλά. Κοίτα με τώρα. Ένα παράδοξο τσερκένι είμαι στον ουρανό και η ουρά μου τροκανάει.

Κοίτα ψηλά. Κοίτα καλά. Κοίτα με την εγκεφαλική όραση που αποκαλούμε συνείδηση, αυτή που σου προτείνει ο ποιητής. Δεν είμαι μόνη. Δες. Είμαστε πολλοί. Ένα σμήνος άγρια τσερκένια δίχως καλούμπες. Και σου τ’ ορκίζομαι πάνω απ’ το σύννεφο ο ουρανός είναι γαλάζιος. Το ομορφότερο γαλάζιο που έχεις δει. Δεν έχω λέξεις να στο περιγράψω.