Πρώτη μέρα στο σχολείο...

Κοίτα να δεις τώρα…

Ήρθε ξανά η ώρα να επιλέξεις ρούχα για τον αγιασμό της πρώτης μέρας των σχολείων. Το τυπικό του «σκάσε και κολύμπα» δηλαδή.

Δεν είναι και δύσκολο, αφού λίγο-πολύ η γκαρνταρόμπα είναι ίδια, χρόνια τώρα.

Να σε σκανάρουν οι παλιοί μαθητές.

Να δουν αν άλλαξες καθόλου.

Αν μαλάκωσε καθόλου η αγριόφατσά σου.

Αν φοράς ακόμη τα σκούρα γυαλιά του «Εξολοθρευτή» και αν ακόμη σκανάρεις με την σειρά σου το προαύλιο.

Με το τσαντάκι κρεμασμένο στον αριστερό γοφό.

Σαν τον Γουάϊατ Ερπ στην Άγρια Δύση. Που μπορεί και να ήταν και δεξιόχειρας δηλαδή. Ανέκφραστος, «σοβαρός και σκληρός», αλλά δίκαιος.

Σαν εκπροσώπηση της «τάξης». Σαν «μισθοφόρος» κατ’ άλλους.

Κι ας ξέρουν πια κάποιοι –λίγοι- πως η μόνη «τάξη» που σε ενδιαφέρει ακόμη, είναι η προστασία του δικού τους μέλλοντος. Εκεί είναι το χρέος.

Μια καλυμμένη προσφορά «ασφάλειας και συνέχειας».

Να νιώσουν πως υπάρχει κάτι σταθερό στον κόσμο τους.

Όσο μπορείς ακόμη δηλαδή, να είσαι εκείνος που θα ήθελες και τα δικά σου παιδιά να έχουν στο σχολείο τους.

Που η ριμάδα η ευθύνη του «να μην τους απογοητεύσω» δεν περιγράφεται ρε φίλε.

Μονάχα στα μάτια προδίδεται. Μερικές φορές.

Κι όταν νιώθεις πως δεν μπορείς πια, καλό είναι να κάνεις στην άκρη.

Γιατί, δεν είναι το ζητούμενο ούτε η ύλη, ούτε τα μαθήματα, ούτε οι εξετάσεις, ούτε οι απουσίες.

Να αισθανθούν λίγο πιο ασφαλείς παλεύεις.

Να προσπαθήσεις να βοηθήσεις να μάθουν πως να σκέφτονται

Και πως μαθαίνει κανείς «να νιώθει».

Να βάλουν δηλαδή τα βασικά θεμέλια άμυνας στην ζωή τους.

Τα άλλα θα τα βρουν μόνα τους.

Φοράς λοιπόν τα πιο χαρούμενα μαύρα ρούχα σου και πας.

Και ό,τι σώσεις από ψυχή…