«Που είναι το πόδι μου;», που είναι η ψυχή μου;

 «Μπορεί να υπάρξει ποίηση μετά το Αουσβιτς;» ρωτούσε ο Αντόρνο. Μπορεί να υπάρξει ποίηση μετά τη Γάζα; Θα συμπλήρωνα κοιτώντας τη φωτογραφία ενός παιδιού που ρωτάει: «Που είναι τα πόδια μου;».

45.000 άνθρωποι, τα 20.000 παιδιά, δολοφονήθηκαν από τις βόμβες και τις σφαίρες των Ισραηλινών στη Γάζα. Χιλιάδες παιδιά άλλα δολοφονούνται με λιμοκτονία. Εκατοντάδες ακόμα είναι με ακρωτηριασμένα χέρια και πόδια, με ακρωτηριασμένη ψυχή. Είναι η σημερινή ιστορία πόνου και ασύλληπτης οδύνης στην Λωρίδα της Γάζας. Εκεί όπου κατά τραγική αντιστροφή οι επίγονοι των θυμάτων του Άουσβιτς είναι οι σημερινοί θύτες.

Γι’ αυτό λέω ότι ή πρέπει κανείς να μιλάει για την πραγματικότητα των στρατοπέδων συγκέντρωσης αλλά και για τη Γενοκτονία στη Γάζα, ή να σωπαίνει.

Η Γάζα είναι σήμερα το όνειδος της ανθρωπότητας, είναι μια κόλαση σκελετωμένων και ακρωτηριασμένων παιδιών, που είναι τα ζωντανά μνημεία της Γενοκτονίας που πραγματοποιούν οι φασίστες εγκληματίες του Νετανιάχου…