Η ακρίβεια συνεχίζει να τραβάει την ανηφόρα, οι αυξήσεις των τιμών δεν έχουν φρένο, η αγανάκτηση του πληθυσμού αυξάνεται, η κρίση είναι εδώ. Τα συστημικά μίντια επιχειρούν από τώρα να αποπροσανατολίσουν τον πληθυσμό για τις πραγματικές αιτίες του προβλήματος. Φταίει λέει «η ιλιγγιώδης αύξηση της ζήτησης» μετά την πανδημία, και ο συνωστισμός των εμπορικών πλοίων στα λιμάνια. Γι' αυτό τα ράφια στα μαγαζιά μένουν αδειανά, οπότε λειτουργεί ο γνωστός νόμος της αγοράς «μικρή η προσφορά, μεγάλη η ζήτηση, αυξάνονται οι τιμές»!
Κάπου στο εσωτερικό των κειμένων (συνήθως κάπου ενδιάμεσα να μη φαίνεται) αναγράφεται ως πρώτη αιτία «η έλλειψη εργατικών χεριών»! Δεν υπάρχουν εργάτες στα λιμάνια (μεταφορές) ούτε στα εργοστάσια (παραγωγή). Αλλά γιατί δεν υπάρχουν; Γιατί οι εργάτες έφυγαν και πήγαν στα σπίτια τους για να προστατευθούν από τον Covid-19! Αυτό ισχυρίζονται οι άθλιοι («Η Καθημερινή» 3.11.2021). Στο Βιετνάμ, λέει, οι εργάτες στο εργοστάσιο της Nike «έφυγαν»(όχι, μη φανταστεί κανείς ότι απολύθηκαν!) και πήγαν στα χωριά τους για να γλυτώσουν από τον κορονοϊό! Κανείς δεν θα μιλήσει για τη μείωση της παραγωγής από τη Nike, που οδήγησε σε απολύσεις.
Το ίδιο έγραφε πρότινος και η Washington Post, η εφημερίδα του Τζεφ Μπέζος της Amazon: «4,3 εκατομμύρια Αμερικανοί εργαζόμενοι εγκατέλειψαν (σ.σ. ναι, "εγκατέλειψαν") τις δουλειές τους τον Αύγουστο και 10,3 εκατομμύρια κενές θέσεις ρεκόρ σημειώθηκαν τον Σεπτέμβριο στις Ηνωμένες Πολιτείες…».
Η ευθύνη επιρρίπτεται στου εργαζόμενους, λοιπόν, που "εγκατέλειψαν τις θέσεις τους". Άρα αυτοί φταίνε για την ακρίβεια! Κι ας είναι γνωστό ότι οι εργαζόμενοι απολύθηκαν με πρόσχημα την πανδημία, ότι εργάζονταν χωρίς να πληρώνονται, πάλι με πρόσχημα την πανδημία, με το επιχείρημα «να μη κλείσει η επιχείρηση», «να μη χαθούν οι θέσεις εργασίας»!
Στη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική, "26 εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη δουλειά τους κατά τη διάρκεια της πανδημίας", γράφει η ίδια εφημερίδα. Όχι δεν απολύθηκαν, απλά «έχασαν» στο δρόμο τη… δουλειά τους. Για όλα φταίει η πανδημία και οι εργαζόμενοι, λοιπόν!
Πολλοί εργαζόμενοι στην κλωστοϋφαντουργία στη Βιρμανία, στην Ονδούρα, στην Αιθιοπία και στην Ινδία χρεώθηκαν στη διάρκεια της πανδημίας(σ.σ. δες και τη σειρά του Netflix: "Το παιγνίδι του καλαμαριού") και πρέπει τώρα να εργάζονται με «φτωχότερες συνθήκες εργασίας…» για να ξεπληρώσουν τα δάνεια. Κανείς δεν θα γράψει, όμως, ότι γι’ αυτή την κατάσταση ευθύνονται οι τράπεζες που αύξησαν τα επιτόκια των δανείων. Ούτε θα γράψει κανείς για τις επιθέσεις στα εργασιακά δικαιώματα(δες και τη σχετική νομοθεσία της κυβέρνησης Μητσοτάκη) μήτε για την "ουμπεροποίηση" των εργασιακών σχέσεων (δες e-food και Wolt). Για μια ακόμα φορά τις ζημιές θα τις πληρώσουν οι πολλοί. Κι όχι μόνο αυτό, η πανδημία θα αποτελέσει «ευκαιρία» (έτσι δεν έλεγαν;) για κάποιους να συσσωρεύσουν υπερκέρδη (όπως ο Τζεφ Μπέζος).
Για τους «πολλούς» η λύση για να επιβιώσουν είναι να πάνε να καλλιεργήσουν τους κήπους τους, όπως στο Βιετνάμ, ή να ριχτούν στη Μεσόγειο και στον ποταμό Ρίο Γκράντε για να περάσουν απέναντι, ή, τέλος, να βγουν στους δρόμους για να διεκδικήσουν τη ζωή τους. Αυτές είναι οι επιλογές...
